Metoda krakowska -poszukuję logopedy

[Raduś]

Zwracam się do Was w imieniu mojej koleżanki. Pisałam nieraz już o niej. Ma niedowidząca dziewczynkę która nie mówi. Szuka dobrego logopedy. Ostatno gdzieś slyszala o  nauce mowy metodą krakowska? i o pani Eli Kowalaskiej. Niestety nie sa to wiadomości z pierwszej ręki i nie ma do niej numeru telefonu może ktoś z Was wie coś na ten temat i pomoże mi w zdobyciu kontaktu.

Pozdrawiam

[Pan Rajek]

[iwpal]

Na SDSI jest taki wątek Lodopeda
Prawdopodobnie chodzi o logopedów w nim wspomnianych; jest tam podany nr telefonu do jednej z logopedek, tylko nie wiem czy z Krakowa czy z Warszawy, ale na pewno uczennicy tzw."szkoły krakowskiej".

[sonia]

Podam Ci namiary (znam dziecko z zD, które tam długo chodziło ze skutkiem pozytywnym).

Ela Wianecka
Kraków
ul. Garncarska (koło Klasztoru Sióstr Sercanek)

zajrzyj do wydań jej siostry Jagody
http://www.mareno.pl//ksiazka.php?isbn=83-89434-21-0

Jagoda Cieszyńska już od 25 lat otwiera przed małymi dziećmi świat języka posanego z powodzeniem ucząc czytać dzieci cztero-, trzy-, a nawet i dwuletnie. Stosowana przez nią metoda nie polega na globalnym rozpoznawaniu wyrazów lecz na aktywnym, samodzielnym odczytywaniu słów zbudowanych ze znanych dziecku sylab.

http://www.mareno.pl//rezultat.php?tytul=Cieszyńska%20Jagoda

[agnisia]

Soniu, bardzo dziękuje za namiary na panią logopedę. Na sąsiednim forum nie dostałam informacji z uwagi na to, że panie są bardzo zapracowane. Bardzo mi na tym zależalo, wielkie dzieki. To nadzieja dla dziecka autystycznego, że zacznie mówić.

[sonia]

W wielu Księgarniach podane Zeszty są wysprzedane, ale dziś są dostępne w Krakowie przy ul. Garbarskiej 1 w Księgarni Edukacyjnej.
Jagoda Cieszyńska - Kocham czytać - zeszyt 1-10
Jest ich bęedzie ich aż 30
Zajrzyj  

[sonia]

Usunęłam nr. tel.kom. do p. Wianeckiej z przyczyn delikatnych.
Przepraszam obie strony (chciałam tylko pomóc)  0X

[sonia]

Redakcja Dziennika nadesłała mi na prośbę 2 reportaże dotyczące tej metody.
Zainteresowanym udostępnię.
Ostatni art. był z dn. 20 czerwca 2006r p.t.: "Naucz mnie mamo"
rozmawiały: dr hab. Jagoda Cieszyńska (psychologiem i logopedą, profesorem Akademii Pedagogicznej w Krakowie, autorką metody nauki wczesnego czytania) z Beatą Karaś.

Wiedzę nabywamy przecież przez czytanie i dlatego nabycie umiejętności czytania ma wpływ na całość przebiegu edukacji....

[MAKA]

Soniu, nie wiem czy to jeszcze aktualne, jeżeli tak, to bardzo proszę prześlij mi na maila te artykuły. Przyjeżdża do mnie znajoma z córką, będą konsultowane przez Ośrodek dla dzieci Afatycznych (w Łagiewnikach), ponieważ mowa jest ich wielkim problemem myślę, że chetnie zapoznały by się także z ta metodą.

marta

[sonia]

co znalzałam na prędko-wstawiam:

Krok po kroku
Maluchy czytają

Współczesny świat odebrał dorosłym ich dotychczasową pozycję osoby wprowadzającej dziecko w życie. Dziś telewizja i Internet pełnią funkcję źródła wiedzy i powiernika, z którym można wymieniać poglądy. Dlatego proponujemy zapoznanie się z metodą wczesnej nauki czytania dzieci: być może pozwoli ona rodzicom i maluchom odnaleźć czas na bycie razem, zanim w życiu dziecka pojawią się inne autorytety.
Metoda, którą prezentujemy, jest doskonała w nauce czytania małych dzieci nawet od trzeciego roku życia. W swoim zamierzeniu została opracowana dla potrzeb dzieci o zaburzonych funkcjach mowy i słuchu, obniżonych zdolnościach intelektualnych, z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Przynosi bardzo dobre rezultaty w pracy z dziećmi dyslektycznymi lub z objawami pseudodysleksji, które nawet w drugiej lub trzeciej klasie mogą na nowo rozpocząć naukę czytania według przedstawionej metody i pozbyć się wszystkich błędnych przyzwyczajeń. Zapobiega powstawaniu pseudodysleksji, czyli kłopotów z czytaniem (i pisaniem), które często wynikają z błędów w sposobie uczenia dziecka. Pozwala także na łatwe przyswojenie reguł ortograficznych.
Wczesne opanowanie umiejętności czytania - jeszcze w wieku przedszkolnym - wpływa na rozwój psychiki i osobowości dziecka. Maluch, który sam czyta, ma wysokie poczucie własnej wartości, czuje się samodzielny i pewny swoich możliwości. Nauce towarzyszy radość, jaką odczuwa, pokonując coraz trudniejsze zadania językowe. Opanowanie sztuki czytania daje dziecku dużo większe możliwości zdobywania wiedzy o świecie i o sobie samym - w porównaniu z rówieśnikami, którzy tej umiejętności nie posiadają. Pozwala w przyszłości na wypracowanie techniki szybkiego czytania tekstu ze zrozumieniem, co w dobie Internetu jest bardzo ważną umiejętnością.

Metoda opiera się na podobnych zasadach jak nauka rodzimego języka: dziecko nie wie, że się uczy, ale poznaje język, odczuwa radość z każdego nowego słowa, które najpierw rozumie, a potem samo umie wymówić. Tak samo w prezentowanej metodzie nauki czytania dziecko poznaje głoski, sylaby, rozpoznaje dłuższe wyrazy, aż któregoś dnia odkrywa, że umie czytać. Nie przychodzi to szybko: wymaga czasu, ale warto go poświęcić. Formuła zajęć jest opracowana w taki sposób, że dziecko nie odczuwa ciężaru nauki: poznawanie głosek czy sylab to dla niego wspaniała zabawa. Siedmiolatek nie jest już tak zainteresowany nauką: wie, że czytanie i pisanie to trudna sztuka i konieczność. Dlatego warto pracę z dzieckiem rozpocząć zanim zetknie się ono z nauką czytania w zerówce.

Nawet jeśli nie każdy z rodziców chce nauczyć swoje dziecko czytać, proponowane ćwiczenia można wykorzystać jako formę zabawy z maluchem.
Dziecko uczymy czytać duże litery drukowane. Kiedy zdobędzie tę umiejętność, czytanie małych liter przychodzi mu naturalny sposób. Podobnie jest z nauką pisania: nie sprawia ona dziecku trudności.

Krok I: czytanie samogłosek
W codziennej komunikacji często posługujemy się samodzielnymi samogłoskami, żeby wyrazić nasze odczucia:
O - mówimy, kiedy jesteśmy zdziwieni,
U - kiedy coś podziwiamy,
A - żeby podkreślić nasze zrozumienie,
E - wyrażamy niedowierzanie i
Y - kiedy wątpimy i wreszcie
I - kiedy ponaglamy rozmówcę do kontynuowania wypowiedzi
Dlatego naukę czytania rozpoczynamy od zaznajomienia dziecka ze wszystkimi samogłoskami.

Dla każdej samogłoski należy przygotować obrazek, na którym będzie przedstawiona scenka. Tylko w otoczeniu ilustracji dziecko jest w stanie zapamiętać zapis samogłoski.  Przykładowo dla litery "O" może to być rysunek dziewczynki, stojącej przy stoliku, na który rozlało się mleko. Dziewczynka ma zaskoczoną minę, buzię w kształcie litery "o". W rogu ilustracji na białym tle należy wpisać dużą literę "O".
Oto kolejność zapoznawania dziecka z poszczególnymi samogłoskami:
1. Opiekun opowiada o ilustracji i literze: Zobacz, jak Ola jest zdziwiona, że mleko się rozlało. Weszła do pokoju, zobaczyła bałagan i aż krzyknęła "O!". Kuba usłyszał krzyk Oli, zajrzał do pokoju i też zawołał "O!". Drugi przykład: Tu jest samolot. Jego silnik huczy, a kłęby dymu układają się na kształt litery U. I jeszcze jeden: Tata wstaje rano z łóżka, przeciąga się i mówi YYY.
Takie historyjki należy opowiadać przy każdej samogłosce, a potem sylabie.
2. Opiekun wskazuje samogłoskę na obrazku i wielokrotnie czyta ją.
Zamiast czytania można wyśpiewywać literę, dzieci bardzo to lubią. Dla każdej litery warto przygotować kilka obrazków, tak aby dziecko przyzwyczaiło się, że jeden znak graficzny może mieścić wiele znaczeń. Następnie opiekun prosi o powtórzenie samogłoski, pomaga to w zapamiętywaniu.
3. Opiekun czyta i prosi dziecko o wskazanie litery.
Na tym poziomie nauki zadaniem dziecka jest pokazanie odpowiedniej litery po każdorazowym przeczytaniu przez opiekuna. Wykonując to ćwiczenie dzieci popełniają wiele błędów, dlatego warto skorzystać z pacynki nakładanej na palec dziecka, która gra rolę malucha i "pokazuje" odczytywane przez dorosłego samogłoski. Wówczas możliwe jest poprawianie błędów "popełnionych" przez pacynkę: w ten sposób dziecko nie otrzymuje negatywnych informacji na temat swoich umiejętności, nie zraża się i chętnie ćwiczy dalej.
4. Dziecko czyta - opiekun wskazuje literę. Możemy powiedzieć dziecku: Teraz ty czytasz głoskę, wybierz sobie, którą chcesz, a ja będę pokazywać tę, którą przeczytasz. Pilnuj, żebym się nie pomylił.
Każdą następną literę wprowadzamy dopiero po zapamiętaniu i utrwaleniu przez dziecko jednej litery. Kiedy dziecko nauczy się rozpoznawać i nazywać samogłoski na obrazkach, przygotowujemy kartoniki, na których są wyłącznie litery - dla każdej samogłoski przygotowujemy jeden kartonik, literę "U" i "Ó" wprowadzamy równocześnie na tym samym kartoniku, ale każdą na oddzielnej stronie. Kartoniki pokazujemy pojedynczo, a potem kilka na raz. Podczas zajęć trzeba zmieniać kolejność i układ kartoników, aby dziecko nie nauczyło się wskazywania na pamięć.
Jeśli maluch będzie samodzielnie i poprawnie nazywać wszystkie litery bez towarzyszenia obrazków, jest to sprawdzian, że opanował pierwszy etap nauki czytania i może przejść do drugiego stopnia wtajemniczenia.

Krok II: czytanie wyrażeń dźwiękonaśladowczych
Nauka czytania zapisów wyrażeń dźwiękonaśladowczych jest bardzo przyjemna dla dziecka: maluch jest zadowolony, bo niemal natychmiast bezbłędnie rozpoznaje znaki graficzne, które oznaczają odgłosy wydawane przez owieczkę BE lub lokomotywę FU FU.
Dla każdego wyrażenia przygotowujemy ilustrację, w "dymku" wpisujemy sylaby.
Etapy nauki czytania wyrażeń dźwiękonaśladowczych są takie same jak w przypadku samogłosek:
1. Opiekun opowiada historyjkę przedstawioną na przygotowanej ilustracji z użyciem wyrażenia naśladującego odgłosy. Oto przykład: Koza bardzo lubi jabłka, bo mają dużo witamin. Ona próbuje strącić z jabłonki owoce i głośno woła ME ME ME. Opiekun prosi o powtórzenie i dlatego mówi: Ale jabłka nie są jeszcze dojrzałe, dlatego nie chcą spadać. Musisz pomóc kozie, wołaj razem z nią ME ME ME.
Inny przykład: Tu na stację wtoczyła się wielka lokomotywa i ciężko sapie FU FU. Kiedy ruszy razem z wagonami w daleką podróż, będzie jej jeszcze trudniej, to dopiero będzie sapać FU FU FU.
2. Opiekun czyta sylabę i pokazuje jej zapis na ilustracji. Oto przykłady: MU, BE, ME, KO KO, KU KU, PA PA, BĘC.. Wyrażeń dźwiękonaśladowczych jest sporo, warto przypomnieć sobie jak najwięcej.
3. Opiekun czyta sylabę i prosi dziecko o odnalezienie jej oraz wskazanie na rysunku.
4. Teraz dziecko samodzielnie "czyta" sylaby. Tutaj samodzielność jest oczywiście umowna, ponieważ ilustracja każdorazowo podpowiada dziecku, co powinno przeczytać. Ale dla dziecka to bardzo ważny etap nauki czytania, ponieważ jest ono przekonane, że naprawdę potrafi czytać tak jak dorośli!
Na tym etapie nie powinno zachęcać się dziecka do przepisywania wyrazów z książki. Dziecko nie rozumie pojęcia "pisze" i "odrysowuje" wyraz. Jeśli dodatkowo dziecko ma obniżoną sprawnością manualną, łatwo zniechęca się tą czynnością, co może powodować negatywne emocje, które już na zawsze będą towarzyszyć nauce szkolnej.

Krok III: czytanie sylab
Jotajotkao: czy ktoś wie, co to jest? To wyraz jajko przeczytane przez dziecko, które nauczyło się  rozpoznawać i nazywać litery zanim zaczęło czytać. Prawda, że nawet dorosłemu trudno było usłyszeć to proste słowo? Operowanie nazwami liter wymaga wiedzy, której dzieci nie posiadają i nie jest im ona potrzebna.
Dlatego zamiast uczyć nazw poszczególnych liter, trzeba uczyć dziecko odczytywać sylaby, a nigdy pojedyncze spółgłoski, bo przecież nikt nie słyszy głosek w izolacji. Sylaby, które dziecko poznaje podczas zajęć, pełnią funkcje wzorców, które będą służyć do odczytywania nowych wyrazów. Chociaż dla dorosłego może się to wydawać nudne, dziecko chętnie czyta pojedyncze sylaby!
Oto etapy poznawania przez dziecko zapisu sylab. Jak poprzednio potrzebne jest przygotowanie rysunków ze scenką i zapis sylaby.
1. Opiekun opowiada: Jeżyk kupił w leśnym sklepie grzyby na zimę. One są bardzo ciężkie, dlatego jeżyk sapie PU PU PU, ale jest bardzo dumny, że udało mu się wykonać takie trudne zadanie.
2. Opiekun wielokrotnie czyta sylabę PU i wskazuje na jej zapis na rysunku. Prosi dziecko o powtórzenie.
3. Opiekun nazywa sylabę i prosi o wskazanie przez dziecko.
4. Ostatni etap: dziecko samodzielnie nazywa sylabę, czyli czyta.
Krok czytania sylab jest bardzo ważny dla całego procesu nauki: zajmuje najwięcej czasu, ponieważ ilość sylab jest ogromna, ale też, kiedy dziecko nauczy się odczytywać sylaby, dalsza nauka będzie znacznie ułatwiona. Kiedy dziecko opanuje już czytanie sylab z towarzyszeniem obrazków, można przejść do czytania sylab na kartonikach: na jednym kartoniku zapisujemy jedną sylabę.

Już na tym etapie nauki czytania należy dziecku uświadomić, że słyszy inne dźwięki, a inne litery są zapisane - dotyczy to zwłaszcza sylab zawierających sylaby nosowe PĄ, TĘ, SĘ. Dziecku można to wskazać na przykładach: że wyraz sęp brzmi 'semp', że wyraz pączek brzmi 'ponczek', że wyraz trąbka brzmi 'trompka'. Kiedy dziecko odkryje tę rozbieżność, łatwiej zrozumie reguły ortograficzne i uniknie wielu błędów w późniejszej nauce pisania.

Krok IV: rozpoznawanie samodzielnych wyrazów
Ćwiczenia całościowego rozpoznawania wyrazów, czyli "czytanie globalne", powinny być prowadzona równolegle z nauką czytania sylab. Należy sobie uświadomić, że nie jest to umiejętność czytania w ścisłym tego słowa znaczeniu. Jest to rozpoznawanie znanych wyrazów. Warto jednak wprowadzić je ze względu na oddziaływanie na psychikę dziecka. Dzieci bardzo szybko uczą się rozpoznawać swoje imiona i wówczas motywacja do nauki czytania wzrasta. Kształtuje się także poczucie własnej wartości, pochwalone dziecko zaczyna wierzyć, że potrafi czytać tak jak dorośli.
Do ćwiczeń należy wybierać słowa, które są ważne dla dziecka. Będą to więc imiona bliskich: mamy, taty, rodzeństwa. Kiedy dziecko nauczy się rozpoznawać formę graficzną imion, szybko zrozumie, że pod symbolem liter kryje się osoba lub przedmiot. Jest to też bardzo dobry sposób na oswojenie dziecka z dwuznakami, które występują w wielu imionach: MATEUSZ, GRZEGORZ, MICHAŁ. Na dalszym etapie można zapoznać dziecko z nazwami zwierząt czy zabawek.
Ćwiczenia w zakresie rozpoznawania przebiegają podobnie jak poprzednio.
1. Opiekun odczytuje nazwy zwierząt i wskazuje je.
2. Opiekun czyta nazwę i prosi dziecko o wskazanie zapisu.
3. Dziecko samo czyta nazwę.
W każdym wyrazie, z jakim zapoznaje się dziecko, należy wskazać te sylaby, które zdążyło już poznać. Pozostałe należy zakryć kartonikiem. Kolejnym krokiem jest pokazanie sylaby w całościowo odczytywanych słowach. Kiedy dziecko opanuje umiejętność rozpoznawania podpisów do ilustracji, można przejść do ćwiczeń z samymi zapisami wyrazów.
Umiejętność globalnego czytania jest pierwszym etapem nauki szybkiego czytania.
***
Dla dziecka, które nauczy się odczytywać pojedyncze sylaby i wyrażenia dźwiękonaśladowcze, nauka czytania prostych zdań i dłuższych tekstów będzie już łatwa. Dziecko, które było właściwie  uczone, będzie wierzyło w swoje możliwości i chętnie podejmowało kolejne kroki w poznawaniu tajemnicy słowa pisanego.
NA PODSTAWIE SERII "KOCHAM CZYTAĆ" OPRAC. BEATA KARAŚ

    Tekst prezentuje metodę nauki wczesnego czytania opublikowaną w serii "Kocham czytać". Autorką serii jest dr hab. Jagoda Cieszyńska, psycholog i logopeda, profesor Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Książeczki powstały przy udziale pracowników Zespołu Diagnozy i Terapii przy Ośrodku dla Dzieci Niesłyszących w Krakowie.
Autorka zwraca uwagę, że nauka wczesnego czytania ma być czasem radości i zabawy, jaki wspólnie spędzają dziecko i rodzice lub nauczyciel - nie może przybierać formy nacisku wywieranego na dziecko.
Ilustracje pochodzą z serii logopedycznej "Kocham czytać", której wydawcą jest Wydawnictwo Edukacyjne w Krakowie.

artykuł otrzymałam za zgodą Redakcji

Aleksandra Nowak

Dziennik Polski
ul. Wielopole 1
31-072 Kraków
tel. + 48 (12) 61-99-109,
faks + 48 (12) 61-99-290
e-mail: anowak@jagiellonia.krakow.pl
www.dziennik.krakow.pl

[sonia]

Wyzwanie dla rodziców:

Sztuka czytania


Naucz mnie mamo!

Rozmowa z dr hab. JAGODĄ CIESZYŃSKĄ, psychologiem i logopedą, profesorem Akademii Pedagogicznej w Krakowie, autorką metody nauki wczesnego czytania

- Przekonuje Pani rodziców: nauczcie swoje dziecko czytać, reszty ono samo się nauczy.
- Tak to prawda. Wiedzę nabywamy przecież przez czytanie i dlatego nabycie umiejętności czytania ma wpływ na całość przebiegu edukacji.
- Ale dlaczego powinno się uczyć czytać małe dzieci?
- Odpowiem tak: mam przeciętny iloraz inteligencji, a jestem profesorem. Myślę, że w znacznej mierze to zasługa właśnie tego, że wcześnie zaczęłam czytać. W ten sposób miałam więcej czasu na samodzielne zdobywanie wiedzy. A nauczyłam się czytać w wieku czterech lat - ze złości. Mam starszą siostrę i byłam bardzo poirytowana, kiedy ona poszła do szkoły. Chciałam pisać i czytać tak jak ona. Zaczęłam więc przepisywać zdania z gazet i pytałam rodziców, co napisałam. Rodzice mówili mi, jakie słowo napisałam. Nikt mi nie mówił, co to za litera, tylko właśnie, co jest napisane. Ale już sylaby wydzieliłam sama. I kiedy to zrobiłam, zaczęłam normalnie czytać.
- Co dla małego dziecka oznacza samodzielne czytanie?
- Dziecko, które czyta, ma poczucie, że jest dobre. A najlepszą rzeczą, która pozwala osiągać sukcesy w życiu, jest przeświadczenie: „jestem dobry”. Dlatego często powtarzam rodzicom: nauczcie swoje dziecko czytać, a reszty ono samo się nauczy. Dziecko, które ma kłopoty z czytaniem, źle ocenia samo siebie i jest źle odbierane przez otoczenie - próbuje zwracać na siebie uwagę poprzez zachowania negatywne, czasem agresywne. Dziecko, które stale słyszy, że nie umie czytać, wycofuje się z aktywności w grupie rówieśników. Jeśli dodatkowo jest negatywnie oceniane przez rodzinę, istnieje ryzyko pojawienia się u niego poważnych zmian w psychice, łącznie ze skłonnością do depresji, która może ujawnić się w późniejszym wieku.
- Czy każde dziecko można nauczyć wcześnie czytać?
- Tak. Jedno wolniej, drugie szybciej, ale tak. Tempo nauki nie jest uzależnione od inteligencji dziecka: jednym z moich pacjentów był chłopiec, uczeń trzeciej klasy, który miał iloraz inteligencji 146 i nie umiał czytać, bo nie znał liter.
Bazując na własnych doświadczeniach i wynikach badań neuropsychologicznych prowadzonych na świecie, opracowałam metodę czytania sylabami. Metoda ta pozwala nauczyć czytania dzieci w wieku przedszkolnym, a także niesłyszące, zagrożone dysleksją, dzieci nadpobudliwe i z obniżoną sprawnością intelektualną. Dzięki odpowiednio prowadzonej nauce dzieci z dysleksją odkrywają, że można czytać bez wysiłku. Co więcej: metodą sylabową szybciej nauczy się czytać czteroletnie dziecko, niż siedmiolatka, która w zerówce albo szkole podstawowej była uczona, że jest litera "ce" i litera "be".
- Czy tylko specjalista może nauczyć czytać przedszkolaka?
- Nie. Nauczycielem nie musi być specjalista. Ale musi się znaleźć ktoś, kto pokaże dziecku, jak czytać. Bo bez pomocy dorosłego dziecko nie nauczy się niczego. Aby dziecko nauczyło się czytać, wystarczy jeśli rodzice będą przestrzegali kilku zasad. Na początku trzeba je nauczyć czytać samogłoski, bo tylko one występują w izolacji w języku mówionym. Do każdej samogłoski trzeba dziecku przygotować obrazek, żeby umożliwić mu zapamiętanie zapisu graficznego. W pierwszej z moich książeczek, postaci porozumiewają się wyłącznie za pomocą samogłosek. Takie bajki można przygotować samemu. I dzieci czytają jak oszalałe. Czytają misiom, lalkom, bucikom. A kiedy już uwierzą, że potrafią czytać, to dalsza nauka jest bardzo łatwa i często przychodzi sama.
- Skoro sztuka czytania jest taka prosta, to dlaczego wiele dzieci ma kłopoty z jej opanowaniem?
- Niestety, zdarzają się jeszcze przypadki, że nauczyciele w przedszkolach i pierwszych klasach szkoły podstawowej, ucząc czytania, popełniają błędy. To później rzutuje na całą edukację ucznia. Podstawowa zasada jest taka, że nie wolno dziecku mówić nazw liter. Mówimy całą sylabę. Trzeba też wystrzegać się mówienia: "E jak ekran", "L jak lala", „A jak abażur”. Proszę sobie wyobrazić taką sytuację: dziecko ma przeczytać wyraz ELA. Widzi w swym umyśle ekran, lalę i abażur. Jak z tego ma złożyć wyraz? To jest nie do przeczytania. Dziecko trzeba uczyć rozpoznawać to, co widzi: A jak A, O jak O i tak po kolei. Trzeba też od razu wskazać, że istnieje Ó i U. Jeśli to rozróżnienie wprowadzimy na początku nauki, dziecko je zaakceptuje i nie będzie w przyszłości popełniać błędów ortograficznych. Niestety w programach nauczania, które najczęściej obowiązują w systemie nauczania, dziecko w zerówce poznaje literę U, natomiast o literze Ó dowiaduje się w klasie pierwszej, a w najlepszym wypadku na zakończenie nauki liter - nazwijmy je umownie - prostych. To samo dotyczy liter Ę i Ą oraz zapisu dwuznaków. A zapoznanie dziecka z dwuznakami jest proste, zwłaszcza jeśli dziecko ma na imię Marzenka czy Michałek. Pamiętajmy, że dla małego dziecka wszystko, co go otacza, jest nowe i dziecko wszystkiego się uczy. Na etapie poznawania nowej rzeczy czy umiejętności dziecko jest w stanie zaakceptować i przyswoić każdą informację. Ale kiedy już przyswoi pewne zasady, trudno jest mu opanować przeciwne. I właśnie z taką sytuacją spotykamy się w trakcie poznawania litery U. Dziecko powinno dowiedzieć się, że głoskę "u" można zapisać na dwa sposoby: jako U i jako Ó. Jeśli z tymi literami zapoznajemy je nierównolegle, wówczas przyswojenie litery Ó jest bardzo trudne. Tak samo jest z innymi niewłaściwymi nawykami. Trafiają do mnie dzieci, które w trzeciej albo czwartej klasie wyraz "baba" czytają "byabya". Bo ktoś uczył je, że jest litera BY i litera A i dziecko czyta tak, jak pokazał mu dorosły. Aby przełamać błędny wzór, jaki dziecko ma zakodowany w głowie i nauczyć je poprawnego odczytywania sylaby BA, muszę wyśpiewywać prawidłowe dźwięki. Utrwalone błędy są bowiem bardzo trudne do wyeliminowania.
- Dysleksja dotyczy obecnie coraz większej grupy dzieci. Czy wczesne czytanie może przed nią uchronić?
- Nie każde dziecko dyslektyczne będzie czytało opasłe tomy, ale na pewno nauczy się czytać teksty ze zrozumieniem. Wiele kłopotów szkolnych dzieci dyslektycznych pogłębia się, ponieważ na starcie edukacji mają utrudnione opanowanie czytania. Gdyby dziecko zagrożone ryzykiem dysleksji było objęte terapią jeszcze w przedszkolu, mogłoby bez trudu nauczyć się czytać. I wówczas rozpoczynając naukę w pierwszej klasie, nie byłoby obciążone podstawową trudnością: kłopotami z czytaniem. Dzięki nabyciu umiejętności czytania nie czułoby swoich ograniczeń. Niestety, niewłaściwy proces nauczania pogłębia objawy dysleksji.
- A co z kłopotami z ortografią?
-  Czytanie pomaga w przyswojeniu zasad ortografii. Dla dorosłych pewne rzeczy są ściśle ustalone, tak jak pisownia słowa „trąba". Przychodzą do mnie rodzice i mówią: moje dziecko źle pisze, bo nie słyszy liter. Ja na to odpowiadam: ja też nie słyszę liter, słyszę głoski. I wtedy proszę rodziców o przegłoskowanie wyrazu "trąba". Oni mówią: T R Ą B A, a ja mówię, że słyszę: T R O M B A. Tu spotykam się z oburzeniem: ależ to jest błąd ortograficzny! Na to odpowiadam: ja tak nie piszę, ale tak słyszę! Taka rozmowa jest bardzo ważna, bo uzmysławia, jak trudno jest nam zrozumieć odczucia dzieci i jak bardzo przyzwyczailiśmy się zaprzeczać faktom. Ortografia to umowa, której przestrzegania musimy dziecko nauczyć. Nauka języka angielskiego lepiej uzmysławia tę rozbieżność: poznając nowe słowo, musimy się dowiedzieć, jak je wymawiać. I odwrotnie: słysząc nowe słowo, musimy sprawdzić, jak wygląda pisownia. Dziecko rozumie zasadę: co innego słyszę, co innego piszę. Ale nie możemy upierać się i wmawiać dziecku, że źle słyszy, bo ono i bez tego ma kłopoty.
- Czy dzieci z wadami wymowy też można uczyć czytać?
- Czytanie jest metodą korygowania wad wymowy. Zapisane słowo, wizualizacja głosek, pozwalają dziecku przypomnieć, jak należy  prawidłowo ułożyć wargi i język, kiedy wymawia trudne słowa. Dzieci z wadami wymowy najpierw świetnie czytają, a potem zaczynają prawidłowo mówić.
- Kiedy możemy rozpocząć naukę?
- Wiele dzieci nie słyszy różnicy między wyrazami "buty" i "póty". Oznacza to, że nie zakończył się u nich proces rozwoju mowy. Wtedy nauka czytania nie ma sensu. Uczyć możemy dziecko, które rozumie, że inne brzmienie głoski zmienia znaczenie wyrazu i słyszy różnicę między dwoma wyrazami takimi jak "pąk" i "bąk" czy "koc" i "kot". Dziecko musi mieć przyjemność z czytania. Ale żeby ją odczuwało, zadanie musi być przystosowane do jego możliwości.
ROZMAWIAŁA: BEATA KARAŚ


materiały otrzymałam na prośbę Redakcji.

Z pozdrowieniami Aleksandra Nowak

Dziennik Polski
ul. Wielopole 1
31-072 Kraków
tel. + 48 (12) 61-99-109,
faks + 48 (12) 61-99-290
e-mail: anowak@jagiellonia.krakow.pl
www.dziennik.krakow.pl

Mam nadzieję, że pani Prof. wybaczy, że nie prosiłam o zgodę  0X - ciągły brak czasu.

Niniejszym proszę o wyrażenie zgody na publikację tutaj.
 ::sercer

[MAKA]

bardzo dziekuję (druknęłam tez bez zgody  :oops: )

marta

[sonia]

Czytanie - nowy język dziecka. Cele i założenia programu LUBIĘ CZYTAĆ
Aleksandra Klose

[Nauka czytania] daje możliwość podarowania dziecku Języka, w którym zaklęta jest cała wiedza o świecie. [prof. Jadwiga Cieszyńska]


    Współczesne warunki, w jakich żyje i działa człowiek, cechują się przemianami w wielu dziedzinach życia i pracy. Wynikają one nie tylko z gwałtownego w ostatnich latach rozwoju nauki i rozprzestrzeniania się jej osiągnięć, ale także z rozwoju środków masowego przekazu, środków komunikacji, ze zmiany sposobu pracy i kontaktów międzyludzkich.

    Przedszkole jako instytucja przygotowująca dziecko do uczestnictwa w życiu, nie może zatem koncentrować się tylko na wzbogacaniu i porządkowaniu jego wiedzy, ani na kształtowaniu systemu dobrze wyćwiczonych sprawności. Musi ono kształtować przede wszystkim taką umiejętność, która mogłaby stanowić „narzędzie” poznawania i zdobywania wiedzy tj. umiejętność czytania. Dziecko jest nieustannie „narażone” na oddziaływanie przede wszystkim rozmaitych środków masowego przekazu, tych, które przemawiają poprzez obraz i dźwięk, i tych przemawiających przez druk. Aczkolwiek prognozy futurologów mówią o wzrastającej roli obrazu i zmierzchu „ery druku”, wydaje się, iż jeszcze przez długie lata najważniejszym źródłem wiedzy o świecie i rządzących nim prawidłowościach, będzie dla dziecka właśnie „słowo drukowane”, a więc książki, czasopisma, mapy, informatory, Internet itp. Stąd też kształtowanie u dziecka umiejętności czytania jest jednym z ważniejszych celów na pierwszym etapie jego edukacji.

    Czytanie jest umiejętnością, która okazuje się niezbędna do dalszego uczenia się. Nie ulega wątpliwości, że od poziomu funkcjonowania tej umiejętności zależą postępy ucznia w nauce. Pełna i prawidłowo opanowana umiejętność czytania uwalnia dziecko w dużym stopniu od pomocy osób dorosłych, pozwala mu na samodzielne zgłębianie różnych dziedzin wiedzy, na wyszukiwanie potrzebnych informacji, czy na komunikowanie się z innymi ludźmi. Zatem opanowanie umiejętności czytania stanowi niezwykle istotny krok w procesie rozwoju dziecka. Czytanie jest umiejętnością złożoną. Proces ten polega na jednoczesnym kształtowaniu szeregu umiejętności: rozpoznawanie znaków, kojarzenie ich z sobą, rozumienie prostych i złożonych sekwencji znaków, a także wielu właściwości psychicznych dziecka, zarówno intelektualnych, jak i emocjonalno-motywacyjnych. Wymaga, więc także posiadania przez dziecko odpowiednio bogatego słownictwa oraz umiejętności operatywnego posługiwania się nim.

    Zróżnicowanie umiejętności czytania między uczniami okazuje się daleko większe, niż wyrażają to oceny. Jak wskazują wyniki wielu badań, zróżnicowanie umiejętności Czytania jest u uczniów bardzo znaczne i wynosi niekiedy więcej niż sześć klas. Niepokojące są stwierdzenia, że ok. 1/3 uczniów czyta na poziomie niższym od odpowiadającego normom, choć są również tacy, którzy znacznie pod tym względem przewyższają rówieśników uzyskujących średnie rezultaty. Dlatego tak ważnym jest dobór metody nauki czytania, która przynosi najlepsze efekty.

    Metoda czytania prof. Jadwigi Cieszyńskiej jest metodą syntetyczną, sylabową z elementami czytania globalnego. Jej efektywność sprawdziłyśmy w pracy indywidualnej z dziećmi, a także z grupą terapeutyczną. Jej największym atutem jest to, że dzieci uczone tą metodą nie tylko potrafią czytać ze zrozumieniem, ale kochają czytanie.

    Profesor Cieszyńska jest psychologiem i surdologopedą. Od wielu lat pracuje z dziećmi w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym nad opanowaniem trudnej nauki czytania.

    Nauka czytania metodą, którą opracowała oparta jest na sylabie. Sylaba jest podstawową jednostką w procesie percepcji słuchowej. Dziecko nie słyszy głosek w izolacji, więc nieuzasadnione byłoby czytanie dźwięków, których w rzeczywistości nie odbiera drogą słuchową. Sylaby, które dziecko poznaje pełnią funkcję wzorca służącego do odczytywania nowych wyrazów. Pierwszeństwo odczytywania sylab w różnych konfiguracjach jest tezą podstawową wybranej przez nas metody.

    W metodzie tej ćwiczenia ogólnorozwojowe są stałym elementem. Przygotowują dziecko do nauki czytania i pisania. Gotowość do nauki czytania i pisania nie jest stanem, na który wystarczy czekać, ale trzeba go wykształcić przez stworzenie dziecku warunków stymulujących jego rozwój. Sprawność zmysłu wzroku, słuchu podczas nauki czytania odgrywa podstawową rolę.

    Metoda opiera się na procedurze powtarzania (dziecko powtarza za nauczycielem samogłoski, sylaby, wyrazy), rozumienia (nauczyciel pyta, a dziecko pokazuje samogłoski, sylaby, wyrazy) i nazywania (samodzielne, głośne czytanie).

    Nie można określić ilości powtórzeń niezbędnych do opanowania umiejętności rozpoznawania samogłosek, czy sylab z kolejnymi spółgłoskami. Zależy ona od wielu czynników. Strategia postępowania jest zawsze taka sama, przejście do wyższego poziomu jest uwarunkowane opanowaniem etapu niższego.

    Kolejność pojawiania się fonemów w rozwoju mowy odzwierciedla rosnącą trudność w słuchowym rozróżnianiu poszczególnych głosek, dlatego autorka metody przyjęła za Jakobsonem porządek poznawania przez dziecko głosek.

    Do nauki czytania z dziećmi w wieku przedszkolnym wykorzystamy alfabet drukowany. Najczęściej po poznaniu wielkich liter, jak pisze Pani Profesor, dziecko spontanicznie odczytuje również małe litery.

    Stosując metodę będziemy przechodzić wraz z dziećmi zaproponowane przez J. Cieszyńską kolejne etapy:


Etap I - OD SAMOGŁOSEK PRYMARNYCH DO SYLABY OTWARTEJ
Etap II - OD SYLABY OTWARTEJ DO PIERWSZYCH WYRAZÓW
Etap III - CZYTANIE SYLAB ZAMKNIĘTYCH
Etap IV - CZYTANIE NOWYCH SYLAB OTWARTYCH I ZAMKNIĘTYCH
Etap V - SAMODZIELNE CZYTANIE TEKSTÓW

    Kierując się posiadaną wiedzą został stworzony we współautorstwie Ł. Skrzypiec i A. Klose program autorski do nauki czytania. Zgodnie z tytułem programu „LUBIĘ CZYTAĆ” będziemy dążyć nie tylko do opanowania przez dzieci czytania, ale także do polubienia tej niezwykle ważnej umiejętności.


CELE PROGRAMU

1) Efektywna nauka czytania: samogłosek, sylab otwartych, zestawów samogłoska i sylaba otwarta, sylab zamkniętych, wyrazów, pseudowyrazów , zdań, krótkich tekstów.

2) Stymulacja rozwoju w zakresie: percepcji wzrokowej, słuchowej , motoryki, myślenia i pamięci. Stymulowanie i motywowanie czytelniczej aktywności dziecka.


METODY I FORMY REALIZACJI PROGRAMU

    Kluczem do osiągnięcia sukcesów dydaktycznych i wychowawczych jest właściwy dobór metod. Przekonane skutecznością nauki czytania metodą syntetyczno-sylabową, chcemy nauczyć dzieci czytać metodą prof. J. Cieszyńskiej, wykorzystując także metody aktywizujące, problemowe oraz metodę P. Dennisona.

    W pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym nie należy zapomnieć, iż dominującą, charakterystyczną dla tegoż wieku formą aktywności jest zabawa. Zabawa powinna dominować również w sytuacjach nauki czytania. Wskazane jest stosowanie następujących form pracy z dziećmi:


zabawy odtwórcze,
zabawy ruchowe,
zabawy manipulacyjne,
zabawy słuchowe,
zabawy tematyczne,
gry typu puzzle i domino obrazkowe, itp.


WARUNKI WDROŻENIA

    Na warunki wdrożenia programu „Lubię czytać” składają się głównie: środki dydaktyczne oraz wiedza i umiejętności nauczycieli. Do realizacji programu odpowiednia jest każda sala przedszkolna. Gdzie można zorganizować kąciki - miejsca do zabaw manipulacyjnych, zabaw tematycznych, zabaw czytelniczych - zależnych od działań dzieci i inwencji nauczyciela. Pomocne w realizacji programu jest posiadanie przez placówkę serii książek J. Cieszyńskiej „Kocham czytać”.

    Realizacja programu rozpocznie się od obserwacji rozwoju sfer percepcyjno-motorycznych dzieci. Będzie ona systematycznie prowadzona przez cały okres realizacji programu. Jej wyniki będą wpływały na dobór i ilość ćwiczeń z zakresu poszczególnych sfer w zajęciach z całą grupą jak i w zajęciach indywidualnych.

    Program „Lubię czytać” wdrażany będzie przez cały rok szkolny, w grupie dzieci 6-cio letnich. Pozwoli on, naszym wychowankom na opanowanie techniki czytania jak i wyrabianie motywacji i chęci do czytania. Co z kolei zapewni lepszy start w edukacji szkolnej.

    Wdrożenie programu nie wymaga angażowania dodatkowych nakładów finansowych, jednak pomocna w jego realizacji będzie współpraca z rodzicami. Warunkiem koniecznym będzie zaznajomienie rodziców z założeniami metody czytania J. Cieszyńskiej oraz kolejnymi etapami pracy z dziećmi. Rodziców będziemy chciały zachęcić do wspólnego i aktywnego czytania z dzieckiem książeczek z serii „Kocham czytać” J. Cieszyńskiej i różnorodnych zabaw stymulujących rozwój dziecka.

    Od nauczycieli zaś oczekiwana jest znajomość poruszanych w programie zagadnień oraz systematyczne dokształcanie się i doskonalenie swojego warsztatu pracy na różnorodnych kursach, konferencjach i warsztatach.


KONTROLA I EWALUACJA

    Kontrola programu będzie polegała na systematycznej obserwacji dzieci pod kątem rozwoju poszczególnych sfer (tj. motoryki, percepcji wzrokowej, słuchowej) oraz postępów w nabywaniu umiejętności czytania. Wyniki obserwacji będą systematycznie odnotowywane w kartach obserwacji.

    Na koniec realizacji programu zostanie przeprowadzone badanie umiejętności czytania zaproponowane przez Jadwigę Cieszyńską w książce pt. „Nauka czytania krok po kroku” dostosowane do zrealizowanego materiału.


BIBLIOGRAFIA


Bogdanowicz M., „Metoda dobrego startu w pracy z dzieckiem w wieku od 5 do 10 lat”, Warszawa 1989
Bogdanowicz M., „Integracja percepcyjno - motoryczna. Terapia - diagnoza - terapia”, Warszawa 2000
Bogdanowicz M., „Ryzyko dysleksji”, Gdańsk 2002
Brzezińska A., „Czytanie i pisanie - nowy język dziecka”, Warszawa 1987
Cieszyńska J., „Nauka czytania krok po kroku”, Kraków 2001
Cieszyńska J., seria logopedyczna „Kocham czytać”, Kraków 2005
Demel G., „Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola”, Warszawa 1978
Doman G., Doman J., „Jak nauczyć małe dziecko czytać” | książkę można kupić tutaj >>>
Freeman F. S., „Różnice indywidualne w zdolnościach umysłowych i ich implikacje pedagogiczne”, Warszawa 1971
Grabałowska K.; Jastrząb J.; Mickiewiczowi J.; Wojak M., „Ćwiczenia w czytaniu i pisaniu”, Toruń 1995
Kaja B, „Zarys terapii dziecka”, Bydgoszcz 2001
Kamieńska K., „Nauka czytania dzieci w wieku przedszkolnym”, Warszawa 2003
Majchrzak I., „Wprowadzenie dziecka w świat pisma”
Rrocławski B. „Nauka czytania i pisania”, Gdańsk 1993
Sawa B., „Jeżeli dziecko źle czyta i pisze”, Warszawa 1997
Wójtowiczowa J., „O wychowaniu językowym”, Warszawa 1997
Zakrzewska B., „I Ty będziesz dobrze czytać”, Warszawa 2001
Zakrzewska B., „Każdy przedszkolak dobrym uczniem w szkole”, Warszawa 2003

- Opracowała: Aleksandra Klose
Tekst pochodzi z portalu www.przedszkola.edu.pl

[sonia]

Nauka czytania metodą Jagody Cieszyńskiej

Opracowała: mgr Barbara Machejek

Każde dziecko rozwija się, uczy poprzez kontakty z dorosłymi i rówieśnikami. W tych relacjach tworzy się jego hierarchia wartości, postawy społeczne, zachowania emocjonalne. Duży wpływ na rozwój dziecka we współczesnym świecie ma technika, która spowodowała rewolucję w sferze sposobów przekazywania informacji.

Środki przekazu dostarczają wielu informacji, zastępując często kontakt z książką. We współczesnym świecie przeważa stymulacja obrazowa.

Dziecko z łatwością uczy się obsługi komputera, korzystania z Internetu czy telefonu komórkowego, ale ma duże trudności w formułowaniu wypowiedzi, czytaniu ze zrozumieniem, słabiej rozwiniętą wyobraźnię.

Dziecko musi się nauczyć odczytywania wielu informacji, zestawiania ich, oceniania, porządkowania tak, aby je następnie wykorzystać w działaniu.

Dlatego nie można w jego rozwoju pominąć kontaktu z książką. Wspólne czytanie jest przygotowaniem do prowadzenia rozmów, kształtuje wyobraźnię dziecka oraz percepcję słuchową.
Język pisany i mówiony pełni ważną rolę w rozwoju dziecka i w poznawaniu świata. Im bogatsze słownictwo i lepsze umiejętności językowe, tym dziecko ma większe szanse na lepszy rozwój funkcji poznawczych.
Wymagania stawiane nauce czytania są coraz większe. Konieczna jest umiejętność selekcji informacji.
O tym jak będzie przebiegała nauka czytania decyduje poziom rozwoju psychofizycznego i społeczno-emocjonalnego dziecka. Na przebieg tego procesu ma także wpływ poziom rozwoju wielu funkcji takich jak:

    * sprawność motoryczna (motoryka duża, mała, sprawność oralna),
    * percepcja wzrokowa,
    * percepcja słuchowa,
    * umiejętności językowe,
    * operacje myślowe,
    * pamięć.

Zaburzenie rozwoju w obrębie jednej z tych funkcji może stać się przyczyną trudności w czytaniu i pisaniu. Obecnie wzrasta populacja dzieci o nieharmonijnym lub opóźnionym rozwoju, dla których opanowaniu umiejętność czytania i pisania staje się dużym problemem i zarazem wyzwaniem.
Utrzymujące się przez dłuższy czas trudności w czytaniu i pisaniu są przyczyną słabych wyników w nauce, prowadzą do obniżenia samooceny, braku wiary we własne siły i zaburzeń emocjonalnych.

Dzieci, u których w wieku przedszkolnym obserwuje się opóźniony rozwój mowy, wady wymowy, zaburzenia lateralizacji będą miały trudności w opanowaniu czytania (zwłaszcza ze zrozumieniem), pisania oraz w swobodnym posługiwaniu się językiem.

Opracowana przez Jagodę Cieszyńską metoda nauki czytania może być wykorzystana w pracy z dzieckiem dyslektycznym, z dzieckiem niesłyszącym, z alalią, dyslalią oraz z dzieckiem o obniżonej sprawności intelektualnej i autystycznym. Można ją również wykorzystywać we wczesnej nauce czytania w wieku przedszkolnym, dla dzieci rozwijających się  prawidłowo.

Podstawowym założeniem w tej metodzie jest czytanie sylabami, ponieważ są one podstawową jednostką w procesie percepcji. Sylaby, które dziecko poznaje stają się wzorem do odczytywania nowych wyrazów.
W metodzie tej dla dziecka w wieku przedszkolnym stosuje się tylko wielkie litery drukowane, co umożliwia przeprowadzenie analizy i syntezy wzrokowej.
dla dzieci w wieku szkolnym zaleca się wprowadzanie wielkich i małych liter. Małe litery wprowadza się dopiero po opanowaniu przez dziecko liter wielkich. Kolejność wprowadzanych liter jest zgodna z kolejnością nabywania języka w procesie rozwoju, a ustaloną przez Jacobsona. Język pisany jest wtórny do mówionego, dlatego zachowanie kolejności rozwojowej mowy w czytaniu pomoże dzieciom z deficytami rozwojowymi w nauce czytania.

Nauka czytania dzieli się na 5 etapów. Każdą kolejną literę wprowadza się według zasady:

    * powtarzanie (za nauczycielem),
    * rozumienie (wskazywanie przeczytanej przez nauczyciela sylaby),
    * nazywanie (samodzielne czytanie).

I etap
od samogłosek do sylaby otwartej

Czytanie rozpoczyna się od samogłosek prymarnych A U I  wypisanych na kartonikach.
Kartonik z literą U ma z drugiej strony wypisaną literę Ó.
Dziecko powtarza litery odczytywane przez nauczyciela. Potem wskazuje odpowiednie litery czytane przez nauczyciela. Na końcu samodzielnie czyta,
a nauczyciel wskazuje. Ważna jest przemienność ról.
Następnie wprowadzamy samogłoski sekundarne  O  E  Y
Czytanym samogłoskom towarzyszą rysunki ust.
Na tym etapie początkowo dziecko czyta pojedyncze litery, potem sekwencje tych samych liter  AAA   EEE   OOO, a na końcu sekwencje różnych samogłosek
YIE   UAI.
Po opanowaniu samogłosek wprowadzamy czytanie sylab otwartych ze spółgłoskami P i M:
PA  PO  PU  PÓ  PE  PY  PI
MA  MO  MU  MÓ  ME  MY  MI
według zasad obowiązujących przy czytaniu samogłosek.
Podczas czytania sylab dziecko rozwija swoją świadomość fonologiczną, konieczną do samodzielnego czytania tekstów.
Jest to etap stopniowego  przechodzenia od czytania globalnego (symultanicznego),
w którym bierze udział prawa półkula mózgu, do czytania analitycznego (sekwencyjnego) lewopółkulowego. Wielokrotne powtórzenia umożliwiają dziecku nauczenie się słuchowego i wzrokowego różnicowania liter.
Na tym etapie wprowadza się jeszcze litery   L  i  T
LA  LO  LU  LÓ  LE  LI
TA  TO  TU TÓ  TE TY
oraz globalne czytanie imion bliskich osób z dobieraniem podpisów do zdjęć.
Po opanowaniu sylaby  LA czyta się imiona  ALA  OLA  ULA  ELA według schematu samogłoska + sylaba otwarta  LA.
Etykiety z imionami dzieli się na sylaby i ponownie tworzy wyrazy z sylab.
Po utrwaleniu spółgłosek P  M  L  T  dziecko wyszukuje wypowiadane przez nauczyciela odpowiednie sylaby w zestawie zawierającym wszystkie poznane litery.

II etap
od sylaby otwartej do pierwszych wyrazów

Na tym etapie buduje się wyrazy z poznanych sylab. Wychodzi się od globalnego czytania wyrazów i rozumienia ich znaczenia, a potem zwraca uwagę z jakich sylab się one składają. Wspólnie z dzieckiem rozcina się wyrazy na sylaby i ponownie
z sylab układa wyrazy  MAMA  LALA  LATO  TOLA.
Na tym etapie wprowadzamy  spółgłoski  K  i  S
KA  KO  KU  KÓ  KE  KI
SA  SO  SU  SÓ  SE  SY
Dziecko czyta w sposób losowy wszystkie poznane sylaby - chodzi o czytanie całościowe i zwiększenie tempa czytania.

Wprowadzamy także czytanie według schematu
samogłoska : sylaba otwarta
APA  OPO  UPU  EPE  YPY  IPI
APE  OPE  UPE  YPE  IPE
EPA  EPO  EPU  EPY  EPI
APO  UPO  itd.
Ćwiczymy czytanie dwóch sylab otwartych dobranych przypadkowo
MAKA  LOPE  MIKA  MEKO  itp.

Po utrwaleniu czytania tych sylab czytamy wyrazy 2-, 3-, 4-sylabowe,
ze zrozumieniem. Nie wprowadza się jeszcze wyrazów jednosylabowych, których czytanie sprawia dzieciom dyslektycznym trudności
SALA  LATO  KOTY  MAKI  SUMA
LUPA  POLA  MISA  MOLE  OKO  OSA

III  etap
czytanie sylab zamkniętych

Wprowadzamy czytanie opozycji
sylaba otwarta : sylaba zamknięta
PA  PO  PU  PÓ  PE  PI  PY
AP  OP  UP  ÓP  EP  IP  YP
Czytając te sylaby dziecko samodzielnie odkrywa ich strukturę. Najpierw czyta ono tylko sylaby zamknięte, a potem zestawy złożone z sylab zamkniętych i otwartych ułożonych w przypadkowej kolejności
MA  OP  AS  EK  MU  LY  AM  IT
YM  SA  KO  SU  AT  IL  PE  KA
Wszystkie sylaby zamknięte tworzą nowy zestaw służący do globalnego czytania (zautomatyzowanego). Następnie ćwiczymy czytanie dwóch sylab zamkniętych razem
APOM  OPAM  UPEM  EPUM

IV etap
czytanie nowych sylab otwartych i zamkniętych

Wprowadzamy kolejne litery według następującej kolejności:
BA          WA
ZA          GA
CHA       HA
NA          FA
DA          JA
ŻA          RZA
CA          SZA
ŁA          CZA
DZA       RA
DŻA

Dwuznaki  ch  i  rz  wprowadzamy równocześnie z  h  i  ż.
Wszystkie dwuznaki zakreślamy kółkiem informując dziecko, że wymawiamy je jako jedną głoskę. Wykorzystując już znane dziecku sylaby możemy z nich budować wyrazy.
Ćwiczenia te przygotowują do czytania ze zrozumieniem i usprawniają analizę
i syntezę wzrokową i słuchową.
Następnie wprowadzamy sylaby według schematu
spółgłoska : samogłoska : spółgłoska  
LIK  BOT  BAT  TAK  LOS
Dziecko wyszukuje wśród nich wyrazów mających znaczenie.

Po opanowaniu czytania wyrazów jednosylabowych wprowadzamy spółgłoski miękkie
NIA  NIO  NIU  NIE  NI
AŃ  OŃ  UŃ  EŃ  IŃ  YŃ
ANIA  ONIO  UNIU  ENIE  INI  YNI

SIA  SIO  SIU  SIĘ
AŚ  OŚ  UŚ  EŚ  IŚ  YŚ
ASIA  OSO  USIU  ESIE  YSI  ISI

CIA  CIO  CIU  CIE
AĆ  OĆ  UĆ  EĆ  YĆ  IĆ
ACIA  OCIO  UCIU  ECIE  YCI  ICI

ZIA  ZIO  ZIU  ZIE
AŹ  OŹ  UŻ  EŹ  YŹ  IŹ
AZIA  OZIO  UZIU  EZIE  YZI  IZI

DZIA  DZIO  DZIU  DZIE
ADŹ  ODŹ  UDŹ  EDŹ  YDŹ  IDŹ
ADZIA  ODZIO  UDZIU  EDZIE  YDZI  IDZI

W czasie tych ćwiczeń dziecko zapoznaje się ze sposobem zapisywania spółgłosek miękkich przed samogłoską i na końcu wyrazu.

Po utrwaleniu spółgłosek miękkich wprowadzamy samogłoski nosową Ą  Ę.   Należy przygotować listę wyrazów do czytania globalnego, w których  Ą  Ę  znajduje się przed spółgłoskami półotwartymi, zwartowybuchowymi, dwuwargowymi, zwartoszczelinowymi, tylkojęzykowymi

Ł  L  B  P  T  D  C  DZ  CZ  Ć  DZ  K  G
WZIĄŁ  ZĘBY  KĄPIEL  BĘDĘ  PĄCZEK  PIĘĆ  ŁĄKA

Po zakończeniu tego etapu można dopiero wprowadzać wyrazy z grupami spółgłoskowymi. W tym celu w czytaniu wykorzystujemy okienko do otwierania kolejnych sylab w wyrazie, tak aby dziecko widziało tylko 1 sylabę, a spółgłoski
u zbiegu sylab były rozdzielone.
Został przygotowany zestaw wyrazów bardzo trudnych, tak aby dziecko wielokrotnie je odczytując nauczyło się czytać je globalnie. Są to np.:

JEST  DWA  TRZY  DLA  STOI  KTO
LIST  MOST  STUKA  KLOCKI  STÓŁ
STĄD  PTAKI  DROGA  PROSTO  ZNA
SPORT  TRUDNO  TORT  CHLEB  SZKOŁA
LEKCJA  PRACA

V etap
samodzielne czytanie tekstów

Układając teksty do czytania należy kierować się pewnymi kryteriami. Muszą być one ciekawe, dotyczyć codziennych przeżyć dziecka. Mają one służyć przezwyciężaniu oporów dziecka wobec czytania, rozbudzać w nim ciekawość i rozwijać przekonanie, że potrafi dobrze czytać.

Według G. Domana (cytat za J. Cieszyńską, s. 18, 2001): "każde dziecko niezależnie od wieku i stopnia uszkodzenia powinno uczyć się czytać, bo w ten sposób tworzy swoją inteligencję".
U dzieci z deficytami słuchu, autyzmem, o obniżonej sprawności intelektualnej,
z zaburzeniami mowy, nauka czytania wspomaga terapię i wpływa na poprawę artykulacji.
Dzieci, u których obserwuje się nieharmonijny rozwój psychomotoryczny, bądź opóźnienie rozwoju powinny być przed nauką czytania i pisania objęte ćwiczeniami mającymi na celu wyrównanie bądź zniwelowanie istniejących deficytów.
Dlatego przed rozpoczęciem nauki czytania, a także przez cały czas jej trwania prowadzi się ćwiczenia wspomagające, takie jak:

    * ćwiczenia dużej i małej motoryki, proksji oralnej,
    * ćwiczenia analizy i syntezy wzrokowej i słuchowej,
    * ćwiczenia utrwalania kierunku od lewej do prawej,
    * ćwiczenia operacji myślowych (klasyfikowanie, szeregowanie, rozwijanie myślenia symbolicznego i przyczynowo-skutkowego),
    * ćwiczenia pamięci symultanicznej i sekwencyjnej.

Ćwiczenia powinny uwzględniać materiał tematyczny i atematyczny (abstrakcyjny).

Opracowała: mgr Barbara Machejek


http://www.wir-wydawnictwo.com/
Moje sylabki - wczesna nauka czytania metodą symultaniczno-sekwencyjną.

http://www.arson.pl/index.php?products=product&prod_id=28
Ćwiczenia słuchowe » książeczki z płytkami CD » sylaby i rzeczowniki
Seria logopedyczna "Słucham i uczę się mówić"
 
Sylaby i rzeczowniki - zestaw 4 części

Książeczki: oprawa miękka
Zestaw zawiera: 4 części po 24 strony, 176 ilustracji + 4 płytki CD
Autor: Elżbieta Wianecka
Lektor: Elżbieta Wianecka

[sonia]

Wydawnictwo Edukacyjne serdecznie zaprasza na:
konferencje metodyczną Nowa rzeczywistość - nowy program nauczania.

Jak i z czego uczyć dzieci w zreformowanej klasie pierwszej szkoły podstawowej.

Prelegentami będą: prof. Jagoda Cieszyńska, Elżbieta Wianecka, dr Marta Korendo oraz Agnieszka Bala.

Konferencja związana jest  z nową podstawą programową, reformą oświaty i obecnością sześciolatków w szkole podstawowej.

Zapraszamy szczególnie nauczycieli kształcenia zintegrowanego oraz wszystkich zainteresowanych tematyką edukacji wczesnoszkolnej.

Konferencja jest bezpłatna.

Konferencja odbędzie się 12 marca br. w Audytorium im. Prof. Danka, na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie, przy ul. Podchorążych 2.

Organizatorzy zapewniają materiały informacyjne, przerwy kawowe, lunch.
Ilość miejsc jest ściśle ograniczona - liczy się kolejność zgłoszeń.  Harmonogram oraz formularz zgłoszenia
http://www.we.pl/index.php?s=warsztaty
 
Szkolenie Wczesna nauka czytania. Metoda prof. Jagody Cieszyńskiej 13-14 marca br. Kraków
Zostały jeszcze ostatnie wolne miejsca!
bliższe informacje, harmonogram oraz formularz rejestracji http://www.we.pl/index.php?s=warsztaty
 

Prelegenci

Prof. dr hab. Jadwiga Cieszyńska Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie

Psycholog, logopeda, językoznawca, zajmuje się wczesną nauką czytania, zaburzeniami komunikacji językowej, trudnościami w czytaniu i pisaniu, dysleksją, autyzmem i afazją. Przez 28 lat pracowała w Zespole Diagnozy i Terapii Języka. Autorka licznych publikacji logopedycznych wydawanych w Wydawnictwie Edukacyjnym, m.in. serii logopedycznej Kocham Czytać.


Elżbieta Wianecka Gabinet Terapeutyczno - Edukacyjny „Abecadło”

Matematyk, logopeda, pedagog specjalny, terapeuta, Twórczyni metody pracy z dzieckiem autystycznym, metody Manualnego Torowania Głosek. Była nauczycielem matematyki w Zespole Diagnozy i Terapii w Krakowie. Przygotowała do matury dzieci niesłyszące oraz dzieci z afazją. Prowadziła nauczanie indywidualne z matematyki dla dzieci z trudnościami szkolnymi i dla dzieci z zaburzeniami rozwoju. Prowadzi szkolenie i praktyki dla studentów polonistyki z logopedią oraz studentów pedagogiki specjalnej . Autorka pomocy pedagogicznych i logopedycznych wydawanych w wydawnictwie „Arson”.

Agnieszka Bala Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Rabce – Zdroju.

Logopeda, specjalista surdologopedii, pedagog specjalny, terapeuta, nauczyciel wychowania przedszkolnego, metodyk symultaniczno-sekwencyjnej metody wczesnej nauki czytania Jagody Cieszyńskiej. Przez 16 lat zajmowała się dziećmi z zaburzeniami rozwojowymi. Prowadziła zajęcia z grupą dzieci w wieku przedszkolnym, uczyła w klasie zerowej oraz w klasach I-III. W Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Rabce-Zdroju prowadzi Gabinet Wczesnego Wspomagania Rozwoju Dziecka. Prowadzi konsultacje i szkolenia dla terapeutów, nauczycieli i rodziców. Zajmuje się terapią dzieci z wadą słuchu, autyzmem, alalią oraz dziećmi z trudnościami w czytaniu i pisaniu. Współpracuje z Zespołem Diagnozy i Terapii Języka w Krakowie. Przygotowuje studentów Wydziału Humanistycznego
( kierunek polonistyka z logopedią) Uniwersytetu Pedagogicznego do pracy z dziećmi z zaburzeniami językowymi i rozwojowymi.


Dr Marta Korendo, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie

Filolog polski, logopeda, terapeuta dzieci z zaburzeniami komunikacji, w tym z zespołem Aspergera, autyzmem, niedosłuchem, dysleksją, upośledzeniem. Była nauczycielem języka polskiego. Pracowała jako terapeuta z Zespole Diagnozy i Terapii w Krakowie. Od wielu lat stosuje z powodzeniem wczesną naukę czytania prof. Jagody Cieszyńskiej podczas zajęć z dziećmi z różnymi zaburzeniami rozwojowymi, w tym dyslektycznymi i zagrożonymi dysleksją.
Jest współautorką książki „Wczesna interwencja terapeutyczna” oraz autorką pomocy dydaktycznych serii „Stymulacja i terapia” (wyd. WIR). Przygotowuje studentów Uniwersytetu Pedagogicznego do pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju, prowadzi szkolenia dla nauczycieli i terapeutów z zakresu m.in. stymulacji rozwoju, wczesnej interwencji, nauki czytania oraz zapobiegania i terapii dysleksji. Opiekuje się wolontariuszami, prowadzącymi zajęcia z dziećmi potrzebującymi wsparcia terapeutycznego. Bada rozwój systemu językowego dzieci z zaburzeniami komunikacji językowej. W szczególny sposób interesuje się rozwojem systemu językowego osób niesłyszących oraz wpływem języka migowego na język werbalny. Ostatnio rozpoczęte badania dotyczą specyfiki rozwoju języka dzieci z zespołem Aspergera i mają na celu stworzenie nowych kryteriów diagnozowania tego zaburzenia.