Sylabowa metoda nauki czytania i pisania

[sonia]

Co zrobić aby nauczyć dziecko czytać?:

Gdy poznamy już Alfabet Tu są wzorce literek i cyfr musimy popracować nad grafomotoryką i usprawnianiem m.in. słuchu.
Zanim dziecko zacznie czytać...  
Dorota Kaczmarek
Z wątku » Grafomotoryka-zanim dziecko zacznie czytać, pisać

Sylabowa metoda nauki czytania i pisania w reedukacji dzieci dyslektycznych - Wstęp
Dysleksja

Sylabowa metoda nauki czytania i pisania w reedukacji dzieci dyslektycznych - Przykładowy układ ćwiczeń

metoda 18 struktur wyrazowych opracowana przez E. Kujawę i M. Kurzynę.
Metoda ta opiera się na analizie sylabowo-głoskowej wyrazów w powiązaniu z ich budową literową..

[Pan Rajek]

[asiaks]

A to znacie??

Elementarz, teksty do czytania metodą sylabową

[sonia]

asiaks napisała wyżej:

A to znacie??

elementarz, teksty do czytania metodą sylabową

Plec Aleksandra, Skoczylas Marzenna
Elementarz Teksty do czytania metodą sylabową
   
 Cena: 18,00zł  
 Oprawa: miękka  
 Stron: 156  
 Wymiary: 21.1x29.4  
ISBN: 83-87313-58-0  
 Wydawnictwo: Pasja Wydawca KS

Oto nadesłany skan -jestem zachwycona tym i zamówiłam
http://www.mojserwer.join.pl/edukacja/okladka.pdf

[Anna]

Do tej pory przygotowywałam czytanki Ali w ten sposób, że przepisywałam je w Power Point , robiąc tyle slajdów, ile sylab w czytance.
Na każdym kolejnym slajdzie zaznaczałam na czerwono klejną sylabę.
Skanowałam też ilustrację z czytanki, by wizualnie ekran wyglądał, jak karta w podręczniku.

Ala klikała po przeczytaniu czerwonej sylaby i czytała koleją zaznaczoną na czerwono. .

Ale to było dla mnie bardzo pracochłonne zajęcie!!!

Dzięki Wam zeskanowałam wczoraj czytankę, wydrukowałam  i pociągnęłam co drugą sylabę na czerwono.
W pięć minut.
Super sprawa! Dzięki.

[Gaga]

Z wątku Moniczki
Sonia

Wracajac do tematyki postępów Moniki w 3 klasie- rewelacyjny okazał się zakup
wspaniałego Elementarza Elementarz-Teksty do nauki czytania metodą sylabową. - VIDE

np.:
mama

domek

Już zadzwoniłam do wychowawczyni Moniki, że mam wspaniały nabytek do zastosowania w szkole. (...)

A wkrótce przerobię na wersję eleketroniczną i puszczę na DVD na wielki ekran.
Nie ma siły, żeby zD nas pokonał w dalszym czytaniu.    

Jak ona dziś z radością czytała, co za radość w domu.      

Kolejny raz przekonuję się, że nie sztampa, a podejście do dziecka i okazywane zainteresowanie danym materiałem daje efekt w postępach. (...)

[sonia]

Anno tu są większe litery w tej książce, rozpoczyna sie od przypomnienia liter, samogłosek i spółgłosek stawianych przed i po spółgłosce.
Najpierw krótkie sylaby, a potem coraz dłuższe. Sylaby są kolorowe, nie potrzeba już dzielić dziecku ołówkiem sylab.
Nie spotkałam tak przydatnej i taniej książki.  :ok:  :turn-l:

Gaguniu Ty mi kochana znajdź w Moniki wątkach o tej metodzie sylabowej chyba Majchrzak -wiem że dawałam, ale póki mi oko nie wyleczy się mam trudność w odnalezieniu  0X
Taka ze mnie prawie jednooka teraz.

[Gaga]

A proszę kochana,    to chyba to ?

Z wątku » Grafomotoryka-zanim dziecko zacznie czytać, pisać

30 Kwiecień 2004
A tutaj można ściągnąć książkę
http://www.republika.pl/irena_majchrzak/podreczniki1.doc oczywiście jest zgoda Autorki

Metoda Ireny Majchrzak, zwana – "wprowadzaniem dziecka w świat pisma"
jest jedną z alternatywnych metod nauki czytania. Jest ona ciekawa i niestresująca dla dzieci, a jednocześnie przynosząca satysfakcję
nauczycielowi. W pracy tą metodą dzieci poznają świat pisma dzięki swojej ciekawości, którą wyzwalają nowe sytuacje i zadania proponowane przez nauczyciela. Są też motywowane aktywnością kolegów. Zaletami tej metody są dowolność i dobrowolność podejmowania proponowanych zadań, a także atmosfera pozbawiona rywalizacji i współzawodnictwa podczas pracy. W poniższym tekście przedstawione są kolejne etapy nauki pisma.

Pierwsze spotkanie dzieci z pismem i pierwsze systematyczne ćwiczenia mające na celu rozwinięcie sztuki czytania i pisania, tworzą podstawę dla późniejszego obcowania z książką, ze słowem pisanym, z wiedzą.
Określenie nauka pisma, Irena Majchrzak wyraźnie odnosi do sztuki czytania, a nie pisania. Przez naukę pisma rozumie ona przekaz systemu znaków, którymi zapisane są głoski mowy. Proponowana przez nią metoda jest wizualna, oparta na percepcji wzrokowej dziecka. Przedstawia się dziecku literę i informuje, jaki jej przynależy dźwięk lub dźwięki.

Prowadzi więc: od litery do głoski. Jest to metoda przeciwstawna do tradycyjnie stosowanej w przedszkolach metody analityczno – syntetycznej, która prowadzi od głoski do litery. Ta druga metoda oparta jest na percepcji słuchowej dziecka jako punkcie wyjścia.
Procedura "ze słuchu" jest dla wielu dzieci niezwykle uciążliwa. Ponieważ głoski nie występują jako elementy niezależne, próba wyizolowania ich jest zawsze trudna, a efekt niedoskonały. Dodatkowo źródłem zakłóceń mogą być wady wymowy i słuchu u dziecka. Dlatego też wymóg głoskowania bywa poważną barierą, której wiele dzieci nie może przekroczyć bezboleśnie. Z kolei procedura, nazwana przez I. Majchrzak "z widzenia", prowadząca do umiejętności rozpoznawania liter i poznania fonetycznych funkcji każdej z nich wystarczy, aby dziecko mogło samodzielnie wprawiać się w czytaniu.

Umiejętność głoskowania będzie wówczas wynikiem czytania, a nie jego warunkiem.
Majchrzak uważa, że inteligencja dziecka jest w stanie zrekompensować pewne braki w percepcji zmysłowej. Przeciwnie do wielu nauczycieli, którzy wierzą, że najpierw trzeba dziecko nauczyć odcyfrować słowo, a potem przyjdzie czas na zrozumienie, uważa ona, że rozumienie może, a nawet powinno wyprzedzić odcyfrowanie. Dziecko może zrozumieć słowo po odcyfrowaniu jakiejś jego części. Przecież czytając zawsze staramy się zrozumieć więcej i szybciej, niż możemy odcyfrować. Jednym słowem: to nie litery się czyta, tylko sens. Teksty bez sensu nie powinny być używane w nauce pisma.

W metodzie I. Majchrzak nauka pisma podzielona jest na kilka etapów:

1. Inicjacja.
2. Wizytówki i ściana pełna liter.
3. Prezentacja alfabetu.
4. "Targ liter".
5. Gra w sylaby.
6. "Nazywanie świata" i sesje czytania.

INICJACJA
Jest to obrzęd nazwany przez I. Majchrzak "wręczaniem imion" lub "darem pisma", otwierający szkolną (choćby to miało miejsce w najmłodszej grupie przedszkola) drogę do ksiąg i wiedzy. Ten magiczny gest wprowadzający dziecko w świat pisma, może też być nazwany aktem inicjacji. Przeprowadza się go w następujący sposób:

1) zapis imienia dziecka (literami pisanymi, bez ich łączenia, w formie jaką poda dziecko),
2) przeliterowanie imienia,
3) policzenie liter w imieniu,
4) zapis imienia dorosłego (nauczyciela),
5) porównanie ilości liter w imionach (dziecka i dorosłego), ustalenie, które są takie same,
6) ustalenie ile liter w imionach zajmuje dwa rzędy, a ile trzy rzędy,
7) określenie znaczenia wielkiej litery.
Przeprowadzając akt inicjacji należy zapraszać kolejno każde z dzieci uczestniczących w zajęciach. Dziecko powinno usiąść po lewej stronie nauczyciela, by mogło obserwować ruch jego ręki. I tak w serdecznej atmosferze dziecko ma okazję doświadczyć, że może być wyrażone za pośrednictwem pisma. Odbiera ten przekaz w ten sposób, że ono samo może być "napisane" i "przeczytane", że ono samo niejako składa się z liter. W tej formie zostaje wprowadzone w krąg komunikacji, której narzędziem jest pismo. Kartka z imieniem wprowadza je w świat znaczeń. Dziecko doświadcza siebie w dwóch formach bytu: fizycznej i symbolicznej. Rozumie, że to ono nadaje znaczenie napisanemu słowu, zdaje więc sobie sprawę ze związku, jaki istnieje pomiędzy napisanym słowem a jego desygnatem. Od samego więc początku dziecko wchodzi w świat pisma jako w świat znaczeń, a nie
izolowanych liter.

WIZYTÓWKI I "ŚCIANA PEŁNA LITER"

Gdy wszystkie dzieci zostaną obdarowane wizytówkami, należy pozostawić im odpowiednią ilość czasu, by mogły obejrzeć je sobie do woli, nacieszyć się nimi, porównać z literami, jakie dostały inne dzieci. Następnie należy poprosić dzieci, by ulokowały swoje wizytówki wokoło na ścianach, w wybranym przez siebie miejscu. Powinny to zrobić na takiej wysokości, by mogły pod nimi stanąć. I. Majchrzak proponuje, by od tej pory wprowadzić zwyczaj ustawiania się co rano pod własnym imieniem i sprawdzać w ten sposób listę obecności. Dzieci bez trudu ustawiają się pod własnym imieniem. Również bez trudu odczytują imię nieobecnego kolegi, początkowo dlatego, że wiedzą, gdzie jest umieszczone czyje imię.

Po jakimś czasie należy wprowadzać zmiany miejsca wizytówek. Po licznych zmianach dzieci będą rozpoznawały imiona niezależnie od ich lokalizacji.
Następnym etapem jest zawieszenie na wysokości dziecięcych oczu długiej taśmy białego papieru, na której widnieją wszystkie litery alfabetu używane w języku polskim. Będą to litery małe i wielkie drukowane.

Autorka metody proponuje jednak, by równocześnie pokazać litery pisane.

Utworzoną w ten sposób ekspozycję nazywa "Ścianą pełną liter".
Teraz czas na ćwiczenia mające na celu odkrycie alfabetycznego klucza pisma, czyli wyodrębnienie litery i odkrycie jej fonetycznej funkcji.

Pierwszym ćwiczeniem z tego zakresu będzie odnalezienie liter własnego imienia w alfabecie. Następnym – odszukanie swoich liter w imionach kolegów.
Każde dziecko zaczyna swoją wędrówkę do pisma od innego miejsca, od innej przesłanki, którą jest brzmienie i rysunek słowa – imienia. Wiedząc o tym
należy zaproponować każdemu dziecku takie ćwiczenia, które ułatwią mu obserwację, porównanie i wyciąganie wniosków. W ten sposób dzieci mogą wędrować równocześnie wokół ścian (z alfabetem i wizytówkami), patrzeć, szukać, znajdować, liczyć, zwracając najpierw uwagę na litery, które "mają", a potem właśnie na te, których im brak.
I tak prowadzi się dziecko do odkrycia wizualnych i dźwiękowych właściwości liter. Ale podstawą jego rozumowania jest uprzednia wiedza o tym, jak brzmi każde z imion jego kolegów. Dzięki temu dziecko odkrywa, że:

1. Każdą literę wymawia się w sposób dla niej szczególny, co nie znaczy, że we wszystkich sytuacjach tak samo.
2. Każda litera występuje w dwóch formach: wielkiej i małej. Litera wielka pełni funkcję szczególną, jest znakiem ważności dla danego słowa.
Obok zasady pisowni zostaje przekazane przesłanie o istotnej ważności każdej osoby.
3. Kształt słowa zależy od jego brzmienia, a nie od cech jego desygnatu.

PREZENTACJA ALFABETU

Następnym etapem jest prezentacja alfabetu. "Ściana pełna liter" zawiera wszystkie litery alfabetu od a do z. Małe pod wielkimi. Litery ą, ę, ń będą bez odpowiedników w rzędzie liter wielkich, ponieważ nie ma słów, które zaczynają się tymi literami. Jeśli będą też litery pisane, powinny znajdować się one pod drukowanymi (również małe pod wielkimi). Na końcu taśmy z literami powinny znaleźć się wszystkie dwuznaki.
Dzieciom wręczamy nowy komplet wizytówek, które będą służyły tylko do ćwiczeń przy stolikach. Nastąpi teraz prezentacja wszystkich liter połączona z grą w loteryjkę. Dzieci umieszczają znak przy każdej poznanej literze, którą odnalazły w swoim imieniu. Prezentując alfabet należy pamiętać, by każda litera została opisana zarówno ze względu na jej kształt, jak i na brzmienie.
Zapoznajemy też dzieci z "kaprysami" liter, na które trzeba bardzo uważać, np. gdy litera c spotka z to razem z nim brzmi cz, a kiedy spotka h to razem brzmią ch.
Bogactwo sytuacji, "kaprysy" liter, warianty czynią pismo ciekawszym i każą mieć się na baczności. Chociaż informacje się komplikują, że nie sposób nieraz je wszystkie spamiętać wg Majchrzak stwarzają one "podpórki" dla pamięci. Umysł dziecka przyswoi sobie to, co w danym momencie najbardziej go zainteresuje. Zapewne też każdy umysł uczyni z tych informacji inny użytek.
Krótkie spotkania z kolejnymi literami powinny być organizowane codziennie. Poznanie całego alfabetu zajmie wówczas około sześciu tygodni. Dobrze byłoby poświęcić na to ćwiczenie jakąś stałą porę dnia, aby prezentacja liter i gra w loteryjkę stały się rytuałem. W miarę postępu w prezentacji liter dzieci przyzwyczajają się do reguł ćwiczenia i zarazem gry. Szybciej zgłaszają swoje obserwacje, sprawniej oznaczają litery na swoich wizytówkach. Warto też zadbać o to, by do kolejnych sesji wizytówki były rozdawane przez dzieci. W ten sposób ćwiczą one swoje pierwsze czytanie.

"TARG LITER"

W kolejnym etapie nauki pisma każde dziecko otrzymuje kopertę na której zapisane jest jego imię w takiej formie jak na wizytówce. Wewnątrz koperty znajdują się małe kartki z literami składającymi się na jego imię.
Kolejność ćwiczeń w tym etapie:

1. Ułożenie swojego imienia wg wzoru, który jest na kopercie. To ćwiczenie powtarzamy codziennie przez jakiś czas, aż dziecko ułoży swoje imię z pamięci.
2. Następnie proponujemy szukanie ukrytych w imieniu słów. Dodatkową regułą gry jest to, że „posiadanej” litery wolno używać wielokrotnie.

Można dzieci naprowadzać na to, jakie słowa mogą utworzyć ze swoich liter. Efektem tego ćwiczenia będzie stwierdzenie, że za pomocą liter naszego własnego imienia da się utworzyć tylko ograniczoną liczbę słów.

Aby móc napisać wszystko co chcemy, musimy zdobyć wszystkie litery alfabetu.
3. Wreszcie zaczynamy grę, którą I. Majchrzak nazywa "targiem liter". W jej trakcie dzieci skompletują wszystkie litery alfabetu, drogą wymiany.

Każde dziecko wchodzi do tej gry ze swoim osobistym kapitałem, którym są litery jego imienia wcześniej otrzymane. Dostaje również kartę (długą taśmę papieru), na którą ponakleja uzyskane litery. Na warsztatach "Alternatywne metody nauki czytania" zorganizowanych przez Oddział Doskonalenia Nauczycieli w Sieradzu zaproponowano, by na karcie wręczanej dziecku był już zapisany alfabet (najlepiej czarnym kolorem), a pod spodem było miejsce na przyklejanie kompletowanych liter (w innym kolorze niż te zapisane). Na początku dziecko nakleja litery swojego imienia na kartę. Pierwszą możliwością powiększenia kapitału jest uzyskanie
dodatkowo od nauczyciela wszystkich liter, które występują w innych wariantach własnego imienia. Tak więc kapitał posiadanych liter powiększa się, ale też możliwości się wyczerpują. To jest moment, kiedy trzeba zacząć wymieniać się z kolegami. Każde dziecko przelicza ile potrzebuje "swoich" liter, by za nie uzyskać te, których nie ma. Potrzebne litery
otrzymuje od nauczyciela. Teraz, koncentrując się na literach, których mu brak, szuka kontrahentów i wymienia się. Operacje te są przeplecione czynnościami manualnymi, tj. naklejaniem na karcie uzyskanych liter. W przypadku, gdy dziecko nie znajdzie już partnera na koleżeńskim targu liter, może zgłosić się do banku (u nauczyciela), gdzie wymienia "swoje" litery na brakujące.

Opisane działanie jest dość skomplikowane, ale ogromnie kształcące i podniecające, dające dzieciom wiele radosnych przeżyć. Kiedy dziecko wejdzie w posiadanie wszystkich liter, staje się jak pisze I. Majchrzak pełnoprawnym operatorem pisma.

GRA W SYLABY

Kiedy dziecko posiada własną, przez siebie opracowaną kartę z alfabetem – można wyjść z zamkniętego kręgu imion i wyruszyć na spotkanie słów i ich znaczeń. Na tym etapie znakomitą pomocą jest gra w sylaby: "Czy masz słowo?" Do tej gry należy na kartkach papieru napisać sylaby, początkowo najprostsze, później bardziej skomplikowane. Przygotowane sylaby rozdajemy dzieciom i pytamy: "Masz słowo, czy nie masz słowa?" Komu sylaby ułożą się w słowa, ten wygrywa. Ale ponieważ jest to gra losowa, wygrana zachęca do kontynuacji. Pobudza ciekawość, co przyniesie następne rozdanie? Każde następne rozdanie to nowa szansa.

W karty sylabowe można stopniowo zacząć wpisywać małe jednosylabowe słowa – rzeczowniki, które zawsze wygrywają, gdy się je rozpozna, np. dom, kot, koń, nos.
W tej grze zadanie jest zawsze to samo: znaleźć znaczenie za parawanem liter. Zrozumieć treść. Ważny jest też rytm zabawy, by w stosunkowo krótkim czasie dziecko mogło rozwiązać wiele zadań. Ten sam zestaw sylab można wykorzystywać wiele razy. Sposób prowadzenia gry zależy od inwencji nauczyciela. Może on rozdawać karty dzieciom lub poprosić, by wybrały je sobie, np. "Wybierz trzy karty". Jeśli dzieci mają wybrać większą ilość kart (6 – 10), można rozsypać je na podłodze ("deszcz"), by dzieci wybrały określoną ilość kart. Przy tej okazji uczą się liczyć. Jeśli początkowo dziecko nie zorientuje się, że ma słowo, trzeba mu to uzmysłowić. Jeśli nie zna znaczenia słowa, trzeba mu je wyjaśnić. Ale nad
żadną sytuacją nie należy zatrzymywać się długo. Nie należy też pouczać dzieci. Jest to zabawa, więc gramy dalej i na nowo rozdajemy karty.

"NAZYWANIE ŚWIATA" I SESJE CZYTANIA

Po pewnym czasie dziecko jest już w stanie przeczytać, to znaczy odcyfrować i zrozumieć inne pojedyncze słowa. Jego umiejętność rozpoznawania liter jest jeszcze jednak zbyt powolna. By mimo tego, dziecko osiągnęło radość z tego co czyta należy stworzyć ku temu odpowiednią sytuację.
Właściwym ćwiczeniem na tym etapie nauki jest "nazywanie świata".

Przygotowujemy pakiet kart będący zbiorem nazw pospolitych w ilości 80 – 100 słów (mogą się powtarzać). Ponieważ dziecko rozumie, że każda rzecz
ma swoją nazwę, proponujemy ćwiczenie, które będzie polegało na przyporządkowaniu odpowiedniej nazwy do wszystkiego, co znajduje się wokół nas. Na kartkach powinny więc znaleźć się nazwy przedmiotów znajdujących się w przedszkolnej sali, nbp. "podłoga", "dywan", "lalka", "miś". Zadaniem dzieci będzie dołożenie kartki z nazwą do właściwego
przedmiotu, a później sprawdzenie, czy wszystko leży jak trzeba. Zabawę tę należy prowadzić codziennie, tak długo, jak długo dzieci będą nią podekscytowane. Powinny działać samodzielnie, naradzając się najwyżej z kolegą, w miarę możliwości bez bezpośredniej pomocy ze strony nauczyciela. Podczas tego zgadywania trzeba dać dzieciom prawo do pomyłek, by trafne rozwiązanie przyniosło radość.
Można przygotować dla dzieci koszyki z małymi przedmiotami i ich nazwami – zadaniem dzieci będzie wyłożenie przedmiotów i przyporządkowanie im nazw.
Z czasem zbiór rzeczowników wzbogacamy o przymiotniki. Dzieci mogą sobie nawzajem przylepiać kartki z nazwami części ciała lub garderoby, np.
("noga" Piotrka, "spodnie" Adasia, "sweter" Ani). W takiej zabawie dzieci będą w sposób naturalny siebie nawzajem sprawdzały i korygowały swoje błędy.
Można jeszcze wymyślić wiele innych wariantów tego ćwiczenia. Jednym z nich będzie układanka słowno-obrazkowa. Do tego ćwiczenia należy utworzyć bank ilustracji do zbioru około 80 nazw rzeczy, roślin i zwierząt.

Zadaniem dzieci będzie odnajdywanie właściwego obrazka do słowa. Na początku dziecko dostaje zestaw dwóch obrazków i dwóch słów, np. motyl i kot. Wystarczy, że dziecko rozpozna literę m lub k, by bezbłędnie rozwiązać zadanie. Jest ono więc niesłychanie łatwe.
Na pierwszej sesji czytania dziecko powinno otrzymać kilka takich zestawów, o podobnym stopniu trudności. Ponieważ rozwiąże je bez trudu, będzie się cieszyło. Na każdej następnej sesji czytania komplikujemy trochę zadanie.
Drugim stopniem trudności będą zestawy, gdzie słowa zaczynają się na tę samą literę.
Po pewnym czasie proponujemy dzieciom zadanie polegające na precyzyjnym rozróżnianiu zapisu słowa. Wykorzystujemy do tego ćwiczenia grupy słów, np. "słoń", "słońce", "słonecznik" czy "orzeł", "orzech", "orzeszek".
Podczas prowadzenia tych ćwiczeń nauczyciel powinien bacznie obserwować dziecko, dostrzegać jego postępy i niepowodzenia, ułatwiać bądź utrudniać zadania – wydłużać słowa, kontrastować je lub odwrotnie – zastawiać pułapki podobieństwa. Zawsze należy dbać o to, by w czasie każdej sesji czytania coś się dziecku udało i by nad czymś musiało się natrudzić.

Każda para (słowo – ilustracja), jeśli wystąpi w innym zestawie, będzie stanowiła nowe zadanie. Dzięki temu zbiór 60 – 80 rzeczowników dostarczy
bogatego materiału do ćwiczeń.

Ćwiczenia powinny być tak wykonywane, że dziecko rozkłada najpierw obrazki, a kartki ze słowami są ułożone jedna na drugiej. Dziecko widzi więc na początku tylko jedno słowo i szuka odpowiedniej ilustracji. Czyli podąża od słowa do obrazka. Autorka metody radzi, by nie udzielać dziecku
pomocy, jeśli o nią nie poprosi. A co więcej, by nie pokazywać, że dostrzegliśmy jego pomyłkę. Przy następnej sesji wręczyć mu taki zestaw kart, który pomoże mu przezwyciężyć tę przeszkodę.
Dziecko powinno mieć tyle możliwości czytania słów w sytuacjach o różnym poziomie trudności, aby po pewnym czasie (każde dziecko po innym) potrafiło przeczytać i zrozumieć każde słowo. Jak z tego wynika praca powinna być indywidualna, tzn. że na grupowej sesji każdy uczeń ćwiczy czytanie innego zestawu słów za pomocą innych ilustracji. Jedynym celem tego cichego czytania jest rozwiązanie zadania, a więc zdecydowanie, który z oglądanych obrazków pasuje do danego słowa. Z obserwacji wynika, że dzieci próbują rozwiązać zadanie najmniejszym wysiłkiem, czyli przez odcyfrowanie najmniejszej liczby liter: przeczytać coś, a resztę
odgadnąć. I tak właśnie powinno być, bo nie jest konieczne odcyfrowanie wszystkich liter, by zrozumieć słowo, ani wszystkich słów, by zrozumieć
sens zdania. Gdy dziecko coś źle odgadnie, pozostanie na końcu ze słowem, które nie pasuje do obrazka. Zrozumie, że trzeba wrócić i zacząć od nowa.
Od układanek słowno-obrazkowych, gdzie podpis składa się z jednego słowa, należy stopniowo przechodzić do czytania krótkich zdań, potem coraz dłuższych i bardziej skomplikowanych tekstów.
Dobrze by było w tym okresie stworzyć w przedszkolu jakiś rytuał związany z czytaniem. Przede wszystkim wyznaczyć specjalny czas, stałą porę dnia, w której sala zamieni się w czytelnię, czyli miejsce, gdzie panuje cisza i gdzie każdy skupia się na własnym tekście. Byłyby to pierwsze sesje czytania. Należałoby przeznaczać na nie ok. 15 – 20 minut w ciągu dnia.
Można się spodziewać, że dziecko w toku tych zajęć odkryje radość płynącą z rozumienia pisma jako przyjemność intymną. Gdy to się zdarzy, będzie ono później tej przyjemności szukało.

Wprowadzanie dziecka w świat pisma metodą Ireny Majchrzak dobrze jest rozpocząć w przedszkolu jak najwcześniej. Inicjację należałoby przeprowadzić z każdym dzieckiem, które pojawia się w przedszkolu,
niezależnie od jego wieku. Największą jednak korzyść odniosą dzieci najmłodsze, choćby nawet trzyletnie. Będą one miały szansę swobodnego, wolnego od przymusu obcowania z pismem na długo przedtem, nim doświadczą, że należy ono do sfery objętej dyscypliną szkolną. A wtedy można mieć nadzieję, że ich dalszy kontakt z pismem będzie już spontaniczny i niezależny.

BIBLIOGRAFIA:
1. Kamińska K., Nauka czytania dzieci w wieku przedszkolnym, WSiP, Warszawa 1999.
2. Majchrzak I., Wprowadzanie dziecka w świat pisma, WSiP, Warszawa 1995.
3. Materiały własne z warsztatów: "Alternatywne metody nauki czytania" zorganizowanych przez Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli w Sieradzu w dn. 15.01.2003 r.

Opracowała: mgr Irena Kubiś
nauczyciel Publicznego Przedszkola nr 10 w Zduńskiej Woli

Zanim dziecko zacznie czytać...        
DOROTA KACZMAREK

[sonia]

Dzięki Gaga  :ok:

Dzielcie się sposobami nauki czytania swoich dzieci  

[Anna]

Soniu, tutaj zamieszczam publikację, z której warto skorzystać przy nauce czytania sylabami.
Jest świetna!!!

ISTOTA POCZĄTKOWEJ NAUKI CZYTANIA – ĆWICZENIA    
                 UŁATWIAJĄCE NUKĘ CZYTANIA


http://www.republika.pl/sppuck/istota.doc

[sonia]

Faktycznie użyteczne.  

Dużo większe zainteresowanie wykazują dzieci przy podkładaniu obrazków lub historyjek obrazkowych w temacie, który czytają.
Wówczas my wiemy, czy dziecko czyta ze zrozumieniem.

Dawniej było tak:

kolorowała obrazek, pisała po kropkach.



teraz podpisuje sy-la-by i czyta.
Lubi też wybierać przygotowane sylaby i łączyć w całość.
Zauważyłam, że takie zabawy nie mogą trwać dłużej, kilka minut i przerwa.

[Gaga]

Jak nauczyć czytania?
http://edukacjadomowa.piasta.pl/porady.html

[sonia]

Do sylabowej formy nauki czytania zalicza się także metoda prof. Jagody Cieszyńskiej
Mamy o tym wątek w dziale "Mowa" - Metoda krakowska -poszukuję logopedy


Metoda czytania prof. Jadwigi Cieszyńskiej jest metodą syntetyczną, sylabową z elementami czytania globalnego. Jej efektywność sprawdziłyśmy w pracy indywidualnej z dziećmi, a także z grupą terapeutyczną. Jej największym atutem jest to, że dzieci uczone tą metodą nie tylko potrafią czytać ze zrozumieniem, ale kochają czytanie.

    Profesor Cieszyńska jest psychologiem i surdologopedą. Od wielu lat pracuje z dziećmi w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym nad opanowaniem trudnej nauki czytania.

    Nauka czytania metodą, którą opracowała oparta jest na sylabie. Sylaba jest podstawową jednostką w procesie percepcji słuchowej. Dziecko nie słyszy głosek w izolacji, więc nieuzasadnione byłoby czytanie dźwięków, których w rzeczywistości nie odbiera drogą słuchową. Sylaby, które dziecko poznaje pełnią funkcję wzorca służącego do odczytywania nowych wyrazów. Pierwszeństwo odczytywania sylab w różnych konfiguracjach jest tezą podstawową wybranej przez nas metody.

    W metodzie tej ćwiczenia ogólnorozwojowe są stałym elementem. Przygotowują dziecko do nauki czytania i pisania. Gotowość do nauki czytania i pisania nie jest stanem, na który wystarczy czekać, ale trzeba go wykształcić przez stworzenie dziecku warunków stymulujących jego rozwój. Sprawność zmysłu wzroku, słuchu podczas nauki czytania odgrywa podstawową rolę.

    Metoda opiera się na procedurze powtarzania (dziecko powtarza za nauczycielem samogłoski, sylaby, wyrazy), rozumienia (nauczyciel pyta, a dziecko pokazuje samogłoski, sylaby, wyrazy) i nazywania (samodzielne, głośne czytanie)....
Czytanie - nowy język dziecka. Cele i założenia programu LUBIĘ CZYTAĆ

[sonia]

Przegląd metod nauki czytania

Do najstarszych metod początkowej nauki czytania należą metody syntetyczne.
Ich istotą jest rozpoczynanie nauki czytania od części, składników wyrazów, tj. dźwięków, sylab czy liter. Wyróżniamy tutaj szczegółowe metody, zwane najczęściej fonetycznymi (dźwiękowymi), sylabowymi, alfabetycznymi itp. W metodach fonetycznych dziecko poznało najpierw, w toku wymawiania, samogłoski, później spółgłoski, a następnie ich odpowiedniki literowe, z których układało się sylaby, a wreszcie wyrazy. W metodzie sylabowej dzieci najpierw poznawały sylaby, z których budowały wyrazy, w metodzie alfabetycznej natomiast poznawały mały i duży alfabet, czyli nazwy liter, a następnie w toku tzw. Sylabizowania nabywały stopniowo umiejętności czytania.

Drugą grupą metod elementarnej nauki czytania, krańcowo odmienną od poprzednich, są metody analityczne. Proces nauki czytania zaczyna się od wyrazów. Wyrazy te dzieci poznają całościowo, globalnie.

Analiza następuje później i ma na celu przede wszystkim utrwalenie wyglądu globalnie poznanych wyrazów, natomiast nie kształtuje u dzieci umiejętności odczytywania nowych wyrazów na podstawie uprzednio poznanych wyrazów i ich części składowych – ¬liter.  Metody te nie znalazły powszechnego uznania, bowiem zapamiętanie obrazów graficznych tysięcy słów jest trudniejsze od zapamiętania kilkudziesięciu znaków, z których składa się alfabet.

W procesie początkowej nauki czytania szczególnie istotne są dwa podstawowe procesy, a mianowicie – proces analizy (wyodrębnienie z określonej całości określonych części składowych – w tym przypadku wyodrębnienie z wyrazów liter) i proces syntezy ( tworzenie nowych całości z poszczególnych części składowych – w tym przypadku tworzenie nowych wyrazów z poznanych liter). Stąd też mamy następną grupę metod początkowej nauki czytania zwanych analityczno-syntetycznymi.

Podstawową ,,kategorią metod początkowej nauki czytania w Polsce, wynikającą z właściwości języka polskiego, są metody analityczno-syntetyczne.”  

Istotą tych metod jest czynność wyodrębniania elementów składowych zawartych w języku mówionym lub pisanym, ich symboliczne określenie, a następnie łączenie. Podstawą do analizy, a następnie syntezy jest tzw. Wyraz podstawowy, zawierający poznawaną przez dzieci literę (znak graficzny zapisany) lub głoskę (dźwięk słyszany przez dziecko). W zależności od tego, jakie elementy języka są przedmiotem analizy wyodrębniamy różne odmiany metod analityczno – syntetycznych.

Współcześnie wyodrębniamy co najmniej trzy odmiany metod analityczno - syntetycznych:
-   wyrazowe metody analityczno-syntetyczne o charakterze wzrokowym,
-   wyrazowe metody analityczno-syntetyczne o charakterze fonetycznym,
-    wyrazowe metody analityczno-syntetyczne o charakterze funkcjonalnym.
Metody analityczno-syntetyczne o charakterze wzrokowym, sprowadzają się do następujących czynności nauczyciela i dzieci: wyodrębnienie z wyrazu podstawowego, zapisanego na tablicy, danego znaku graficznego w postaci litery, ,,przyporządkowanie” określonego ,,obrazu dźwiękowego” do danej litery, łączenie danej litery z innymi literami i odczytywanie przez dzieci określonych wyrazów. Tok metodyczny składa się z następujących etapów: analiza wzrokowa, analiza słuchowa, synteza.
Metody analityczno-syntetyczne o charakterze fonetycznym, preferują analizę fonetyczną, słuchową. Analiza fonetyczna jest podstawą do poznania struktury graficznej określonych tekstów. Dzieci przy pomocy nauczyciela uczą się słuchowego wyodrębniania poszczególnych głosek, z których składa się dany wyraz, a następnie dokonują syntezy poznanych słuchowo głosek tworząc nowe wyrazy. Występują tutaj dwa rodzaje symboli, tzw. Kolorowe nakrywki (kartoniki) oraz litery. Tok postępowania dydaktyczno-wychowawczy jest następujący: ,,uczniowie dokonują analizy słuchowej odpowiednich wyrazów, ustalają liczbę zawartych fonemów w poznawanym wyrazie itp., innymi słowy – poznają strukturę fonematyczną danych wyrazów. W dalszej kolejności poznają ,,symbole kolorowe” (kolorowe nakrywki), dla oznaczenia analizowanych słuchowo głosek i dokonują następnie ich syntezy, układając schematy fonematyczne danych wyrazów (,,zapisują” za pomocą kolorowych nakrywek dany wyraz)”.  

 Jest to sposób na poznanie przez dzieci struktury umiejętności czytania (każdej głosce, którą wymawiamy, odpowiada określony symbol literowy), jak i nabycia umiejętności czytania i rozumienia odczytywanych tekstów. Metody analityczno-syntetyczne o charakterze funkcjonalnym, próbują w swoich założeniach oprzeć początkową naukę czytania na tzw. relacji funkcjonalnej – stosowanie różnych metod oparte jest na poziomie rozwoju u dzieci różnych funkcji psychicznych. W procesie początkowej nauki czytania biorą udział tzw. funkcje słuchowe i wzrokowe dziecka.

Metody wzrokowe są użyteczne dla dzieci o dobrym rozwoju funkcji wzrokowej, metody fonetyczne dla dzieci o dobrym rozwoju funkcji słuchowej. Zatem należy stosować różne metody.
Proces początkowej nauki czytania ,,należy niewątpliwie do podstawowych zagadnień wchodzących w zakres zainteresowań pedagogiki wczesnoszkolnej. Ten zaś proces jest odzwierciedlony w koncepcji elementarza. Elementarz jest podręcznikiem swoistym, jest adresowany do małych dzieci. Ma w zamyśle pomóc im w stopniowym zdobywaniu trudnej umiejętności czytania i pisania. Wszystkie współczesne polskie elementarze oparte są na metodach analityczno-syntetycznych.  


Opracowała: mgr Aldona Szymusiak

[sonia]

Nauka czytania metodą Jagody Cieszyńskiej

Opracowała: mgr Barbara Machejek

Każde dziecko rozwija się, uczy poprzez kontakty z dorosłymi i rówieśnikami. W tych relacjach tworzy się jego hierarchia wartości, postawy społeczne, zachowania emocjonalne. Duży wpływ na rozwój dziecka we współczesnym świecie ma technika, która spowodowała rewolucję w sferze sposobów przekazywania informacji.

Środki przekazu dostarczają wielu informacji, zastępując często kontakt z książką. We współczesnym świecie przeważa stymulacja obrazowa.

Dziecko z łatwością uczy się obsługi komputera, korzystania z Internetu czy telefonu komórkowego, ale ma duże trudności w formułowaniu wypowiedzi, czytaniu ze zrozumieniem, słabiej rozwiniętą wyobraźnię.

Dziecko musi się nauczyć odczytywania wielu informacji, zestawiania ich, oceniania, porządkowania tak, aby je następnie wykorzystać w działaniu.

Dlatego nie można w jego rozwoju pominąć kontaktu z książką. Wspólne czytanie jest przygotowaniem do prowadzenia rozmów, kształtuje wyobraźnię dziecka oraz percepcję słuchową.
Język pisany i mówiony pełni ważną rolę w rozwoju dziecka i w poznawaniu świata. Im bogatsze słownictwo i lepsze umiejętności językowe, tym dziecko ma większe szanse na lepszy rozwój funkcji poznawczych.
Wymagania stawiane nauce czytania są coraz większe. Konieczna jest umiejętność selekcji informacji.
O tym jak będzie przebiegała nauka czytania decyduje poziom rozwoju psychofizycznego i społeczno-emocjonalnego dziecka. Na przebieg tego procesu ma także wpływ poziom rozwoju wielu funkcji takich jak:

    * sprawność motoryczna (motoryka duża, mała, sprawność oralna),
    * percepcja wzrokowa,
    * percepcja słuchowa,
    * umiejętności językowe,
    * operacje myślowe,
    * pamięć.

Zaburzenie rozwoju w obrębie jednej z tych funkcji może stać się przyczyną trudności w czytaniu i pisaniu. Obecnie wzrasta populacja dzieci o nieharmonijnym lub opóźnionym rozwoju, dla których opanowaniu umiejętność czytania i pisania staje się dużym problemem i zarazem wyzwaniem.
Utrzymujące się przez dłuższy czas trudności w czytaniu i pisaniu są przyczyną słabych wyników w nauce, prowadzą do obniżenia samooceny, braku wiary we własne siły i zaburzeń emocjonalnych.

Dzieci, u których w wieku przedszkolnym obserwuje się opóźniony rozwój mowy, wady wymowy, zaburzenia lateralizacji będą miały trudności w opanowaniu czytania (zwłaszcza ze zrozumieniem), pisania oraz w swobodnym posługiwaniu się językiem.

Opracowana przez Jagodę Cieszyńską metoda nauki czytania może być wykorzystana w pracy z dzieckiem dyslektycznym, z dzieckiem niesłyszącym, z alalią, dyslalią oraz z dzieckiem o obniżonej sprawności intelektualnej i autystycznym. Można ją również wykorzystywać we wczesnej nauce czytania w wieku przedszkolnym, dla dzieci rozwijających się  prawidłowo.

Podstawowym założeniem w tej metodzie jest czytanie sylabami, ponieważ są one podstawową jednostką w procesie percepcji. Sylaby, które dziecko poznaje stają się wzorem do odczytywania nowych wyrazów.
W metodzie tej dla dziecka w wieku przedszkolnym stosuje się tylko wielkie litery drukowane, co umożliwia przeprowadzenie analizy i syntezy wzrokowej.
dla dzieci w wieku szkolnym zaleca się wprowadzanie wielkich i małych liter. Małe litery wprowadza się dopiero po opanowaniu przez dziecko liter wielkich. Kolejność wprowadzanych liter jest zgodna z kolejnością nabywania języka w procesie rozwoju, a ustaloną przez Jacobsona. Język pisany jest wtórny do mówionego, dlatego zachowanie kolejności rozwojowej mowy w czytaniu pomoże dzieciom z deficytami rozwojowymi w nauce czytania.

Nauka czytania dzieli się na 5 etapów. Każdą kolejną literę wprowadza się według zasady:

    * powtarzanie (za nauczycielem),
    * rozumienie (wskazywanie przeczytanej przez nauczyciela sylaby),
    * nazywanie (samodzielne czytanie).

I etap
od samogłosek do sylaby otwartej

Czytanie rozpoczyna się od samogłosek prymarnych A U I  wypisanych na kartonikach.
Kartonik z literą U ma z drugiej strony wypisaną literę Ó.
Dziecko powtarza litery odczytywane przez nauczyciela. Potem wskazuje odpowiednie litery czytane przez nauczyciela. Na końcu samodzielnie czyta,
a nauczyciel wskazuje. Ważna jest przemienność ról.
Następnie wprowadzamy samogłoski sekundarne  O  E  Y
Czytanym samogłoskom towarzyszą rysunki ust.
Na tym etapie początkowo dziecko czyta pojedyncze litery, potem sekwencje tych samych liter  AAA   EEE   OOO, a na końcu sekwencje różnych samogłosek
YIE   UAI.
Po opanowaniu samogłosek wprowadzamy czytanie sylab otwartych ze spółgłoskami P i M:
PA  PO  PU  PÓ  PE  PY  PI
MA  MO  MU  MÓ  ME  MY  MI
według zasad obowiązujących przy czytaniu samogłosek.
Podczas czytania sylab dziecko rozwija swoją świadomość fonologiczną, konieczną do samodzielnego czytania tekstów.
Jest to etap stopniowego  przechodzenia od czytania globalnego (symultanicznego),
w którym bierze udział prawa półkula mózgu, do czytania analitycznego (sekwencyjnego) lewopółkulowego. Wielokrotne powtórzenia umożliwiają dziecku nauczenie się słuchowego i wzrokowego różnicowania liter.
Na tym etapie wprowadza się jeszcze litery   L  i  T
LA  LO  LU  LÓ  LE  LI
TA  TO  TU TÓ  TE TY
oraz globalne czytanie imion bliskich osób z dobieraniem podpisów do zdjęć.
Po opanowaniu sylaby  LA czyta się imiona  ALA  OLA  ULA  ELA według schematu samogłoska + sylaba otwarta  LA.
Etykiety z imionami dzieli się na sylaby i ponownie tworzy wyrazy z sylab.
Po utrwaleniu spółgłosek P  M  L  T  dziecko wyszukuje wypowiadane przez nauczyciela odpowiednie sylaby w zestawie zawierającym wszystkie poznane litery.

II etap
od sylaby otwartej do pierwszych wyrazów

Na tym etapie buduje się wyrazy z poznanych sylab. Wychodzi się od globalnego czytania wyrazów i rozumienia ich znaczenia, a potem zwraca uwagę z jakich sylab się one składają. Wspólnie z dzieckiem rozcina się wyrazy na sylaby i ponownie
z sylab układa wyrazy  MAMA  LALA  LATO  TOLA.
Na tym etapie wprowadzamy  spółgłoski  K  i  S
KA  KO  KU  KÓ  KE  KI
SA  SO  SU  SÓ  SE  SY
Dziecko czyta w sposób losowy wszystkie poznane sylaby - chodzi o czytanie całościowe i zwiększenie tempa czytania.

Wprowadzamy także czytanie według schematu
samogłoska : sylaba otwarta
APA  OPO  UPU  EPE  YPY  IPI
APE  OPE  UPE  YPE  IPE
EPA  EPO  EPU  EPY  EPI
APO  UPO  itd.
Ćwiczymy czytanie dwóch sylab otwartych dobranych przypadkowo
MAKA  LOPE  MIKA  MEKO  itp.

Po utrwaleniu czytania tych sylab czytamy wyrazy 2-, 3-, 4-sylabowe,
ze zrozumieniem. Nie wprowadza się jeszcze wyrazów jednosylabowych, których czytanie sprawia dzieciom dyslektycznym trudności
SALA  LATO  KOTY  MAKI  SUMA
LUPA  POLA  MISA  MOLE  OKO  OSA

III  etap
czytanie sylab zamkniętych

Wprowadzamy czytanie opozycji
sylaba otwarta : sylaba zamknięta
PA  PO  PU  PÓ  PE  PI  PY
AP  OP  UP  ÓP  EP  IP  YP
Czytając te sylaby dziecko samodzielnie odkrywa ich strukturę. Najpierw czyta ono tylko sylaby zamknięte, a potem zestawy złożone z sylab zamkniętych i otwartych ułożonych w przypadkowej kolejności
MA  OP  AS  EK  MU  LY  AM  IT
YM  SA  KO  SU  AT  IL  PE  KA
Wszystkie sylaby zamknięte tworzą nowy zestaw służący do globalnego czytania (zautomatyzowanego). Następnie ćwiczymy czytanie dwóch sylab zamkniętych razem
APOM  OPAM  UPEM  EPUM

IV etap
czytanie nowych sylab otwartych i zamkniętych

Wprowadzamy kolejne litery według następującej kolejności:
BA          WA
ZA          GA
CHA       HA
NA          FA
DA          JA
ŻA          RZA
CA          SZA
ŁA          CZA
DZA       RA
DŻA

Dwuznaki  ch  i  rz  wprowadzamy równocześnie z  h  i  ż.
Wszystkie dwuznaki zakreślamy kółkiem informując dziecko, że wymawiamy je jako jedną głoskę. Wykorzystując już znane dziecku sylaby możemy z nich budować wyrazy.
Ćwiczenia te przygotowują do czytania ze zrozumieniem i usprawniają analizę
i syntezę wzrokową i słuchową.
Następnie wprowadzamy sylaby według schematu
spółgłoska : samogłoska : spółgłoska  
LIK  BOT  BAT  TAK  LOS
Dziecko wyszukuje wśród nich wyrazów mających znaczenie.

Po opanowaniu czytania wyrazów jednosylabowych wprowadzamy spółgłoski miękkie
NIA  NIO  NIU  NIE  NI
AŃ  OŃ  UŃ  EŃ  IŃ  YŃ
ANIA  ONIO  UNIU  ENIE  INI  YNI

SIA  SIO  SIU  SIĘ
AŚ  OŚ  UŚ  EŚ  IŚ  YŚ
ASIA  OSO  USIU  ESIE  YSI  ISI

CIA  CIO  CIU  CIE
AĆ  OĆ  UĆ  EĆ  YĆ  IĆ
ACIA  OCIO  UCIU  ECIE  YCI  ICI

ZIA  ZIO  ZIU  ZIE
AŹ  OŹ  UŻ  EŹ  YŹ  IŹ
AZIA  OZIO  UZIU  EZIE  YZI  IZI

DZIA  DZIO  DZIU  DZIE
ADŹ  ODŹ  UDŹ  EDŹ  YDŹ  IDŹ
ADZIA  ODZIO  UDZIU  EDZIE  YDZI  IDZI

W czasie tych ćwiczeń dziecko zapoznaje się ze sposobem zapisywania spółgłosek miękkich przed samogłoską i na końcu wyrazu.

Po utrwaleniu spółgłosek miękkich wprowadzamy samogłoski nosową Ą  Ę.   Należy przygotować listę wyrazów do czytania globalnego, w których  Ą  Ę  znajduje się przed spółgłoskami półotwartymi, zwartowybuchowymi, dwuwargowymi, zwartoszczelinowymi, tylkojęzykowymi

Ł  L  B  P  T  D  C  DZ  CZ  Ć  DZ  K  G
WZIĄŁ  ZĘBY  KĄPIEL  BĘDĘ  PĄCZEK  PIĘĆ  ŁĄKA

Po zakończeniu tego etapu można dopiero wprowadzać wyrazy z grupami spółgłoskowymi. W tym celu w czytaniu wykorzystujemy okienko do otwierania kolejnych sylab w wyrazie, tak aby dziecko widziało tylko 1 sylabę, a spółgłoski
u zbiegu sylab były rozdzielone.
Został przygotowany zestaw wyrazów bardzo trudnych, tak aby dziecko wielokrotnie je odczytując nauczyło się czytać je globalnie. Są to np.:

JEST  DWA  TRZY  DLA  STOI  KTO
LIST  MOST  STUKA  KLOCKI  STÓŁ
STĄD  PTAKI  DROGA  PROSTO  ZNA
SPORT  TRUDNO  TORT  CHLEB  SZKOŁA
LEKCJA  PRACA

V etap
samodzielne czytanie tekstów

Układając teksty do czytania należy kierować się pewnymi kryteriami. Muszą być one ciekawe, dotyczyć codziennych przeżyć dziecka. Mają one służyć przezwyciężaniu oporów dziecka wobec czytania, rozbudzać w nim ciekawość i rozwijać przekonanie, że potrafi dobrze czytać.

Według G. Domana (cytat za J. Cieszyńską, s. 18, 2001): "każde dziecko niezależnie od wieku i stopnia uszkodzenia powinno uczyć się czytać, bo w ten sposób tworzy swoją inteligencję".
U dzieci z deficytami słuchu, autyzmem, o obniżonej sprawności intelektualnej,
z zaburzeniami mowy, nauka czytania wspomaga terapię i wpływa na poprawę artykulacji.
Dzieci, u których obserwuje się nieharmonijny rozwój psychomotoryczny, bądź opóźnienie rozwoju powinny być przed nauką czytania i pisania objęte ćwiczeniami mającymi na celu wyrównanie bądź zniwelowanie istniejących deficytów.
Dlatego przed rozpoczęciem nauki czytania, a także przez cały czas jej trwania prowadzi się ćwiczenia wspomagające, takie jak:

    * ćwiczenia dużej i małej motoryki, proksji oralnej,
    * ćwiczenia analizy i syntezy wzrokowej i słuchowej,
    * ćwiczenia utrwalania kierunku od lewej do prawej,
    * ćwiczenia operacji myślowych (klasyfikowanie, szeregowanie, rozwijanie myślenia symbolicznego i przyczynowo-skutkowego),
    * ćwiczenia pamięci symultanicznej i sekwencyjnej.

Ćwiczenia powinny uwzględniać materiał tematyczny i atematyczny (abstrakcyjny).

Opracowała: mgr Barbara Machejek


http://www.wir-wydawnictwo.com/
Moje sylabki - wczesna nauka czytania metodą symultaniczno-sekwencyjną.

http://www.arson.pl/index.php?products=product&prod_id=28
Ćwiczenia słuchowe » książeczki z płytkami CD » sylaby i rzeczowniki
Seria logopedyczna "Słucham i uczę się mówić"
 
Sylaby i rzeczowniki - zestaw 4 części

Książeczki: oprawa miękka
Zestaw zawiera: 4 części po 24 strony, 176 ilustracji + 4 płytki CD
Autor: Elżbieta Wianecka
Lektor: Elżbieta Wianecka