Podczas obecnego posiedzenia Sejmu RP bedzie rozpatrywany Projekt Ustawy o ratyfikacji Konwencji Nr 159 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych, przyjętej w Genewie dnia 20 czerwca 1983 r.
Konwencję ratyfikowało 75 państw, w tym m.in.: Bośnia i Hercegowina, Czechy, Chorwacja, Cypr, Dania, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Islandia, Japonia, Litwa, Luksemburg, Malta, Niemcy, Norwegia, Portugalia, Rosja, Słowacja, Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Ukraina, Węgry i Włochy.
Artykuł 3 stanowi, że polityka ta będzie zmierzała do zapewnienia, że rozwiązania w zakresie rehabilitacji zawodowej będą dostępne dla wszystkich grup osób niepełnosprawnych oraz do popierania możliwości zatrudnienia osób niepełnosprawnych na otwartym rynku pracy.
Artykuł 4 wyjaśnia ponadto, że polityka ta będzie oparta na zasadzie równości szans między pracownikami niepełnosprawnymi a pracownikami w ogóle. Będzie także przestrzegana zasada równości szans i traktowania niepełnosprawnych pracowników płci żeńskiej i męskiej. Pozytywne środki, zmierzające do zagwarantowania rzeczywistej równości szans i traktowania pracowników niepełnosprawnych i innych pracowników, nie będą uważane za dyskryminujące.
Ponadto artykuł 5 wskazuje, że realizacja tej polityki, w tym środki podejmowane w celu popierania współpracy instytucji publicznych i prywatnych, zajmujących się rehabilitacją zawodową, będzie konsultowana z reprezentatywnymi organizacjami pracodawców i pracowników. Będzie ona także konsultowana z reprezentatywnymi organizacjami osób niepełnosprawnych i organizacjami działającymi na ich rzecz.
W części III Konwencji omówione są działania, jakie powinni podjąć wszyscy Członkowie na rzecz rozwoju rehabilitacji zawodowej i usług związanych z zatrudnieniem osób niepełnosprawnych.
Ponadto, artykuł 8 nakłada obowiązek podejmowania kroków w celu popierania tworzenia lub rozwijania służb rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych na obszarach wiejskich i w odosobnionych skupiskach ludności.
Ustawa daje osobom niepełnosprawnym szereg uprawnień (art. 15-18), odnoszących się do:
1) norm czasu pracy, których stosowanie nie powoduje obniżenia wysokości wynagrodzenia:
a) czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo,
b) czas pracy osoby niepełnosprawnej w stopniu znacznym lub umiarkowanym nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo,
c) osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych,
d) osobie niepełnosprawnej przysługuje przerwa w pracy na gimnastykę usprawniającą lub wypoczynek; przerwa wynosi 15 minut i jest wliczana do czasu pracy,
2) dodatkowego urlopu dla osoby w znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawnej (art. 19);
3) zwolnień od pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, przysługujących osobie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (art. 20) w celu:
a) uczestniczenia w turnusie rehabilitacyjnym,
b) wykonania badań specjalistycznych, zabiegów leczniczych lub usprawniających, uzyskania zaopatrzenia ortopedycznego lub jego naprawy.
Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji Nr 159
http://orka.sejm.gov.pl/Druki4ka.nsf/wgdruku/1979
